Amosando publicacións coa etiqueta Club de lectura pola Igualdade de 4º de ESO. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Club de lectura pola Igualdade de 4º de ESO. Amosar todas as publicacións
Un novo club de 15 mozas novas nestas lides, que se apuntaron e responderon bravamente.
Este é o terceiro curso que lemos xuntas. Foron descolgándose algúns nenos pero tamén foi aumentando o número de nenas. Len e gozan da lectura, pero sobre todo gozan recomendándose entre elas as súas lecturas, por iso é difícil manter a proposta dun só libro para todas e prefiren ler ao seu xeito para logo compartir as súas opinións nas reunións. Ademais, dos libro lidos tivemos a sorte de contar con Fernando Domenech, tradutor de "Siluetas na area" quen deixou escrito:
A primeira vez que crucei o limiar do IES Laxeiro, non o fixen por pracer nin porque o buscase especialmente, máis ben todo o contrario. Pero unha cousa son as circunstancias da vida e outra as persoas que podes atopar grazas a estas. O caso é que de alí a pouco, fun dar coa fantástica bibliotecaria do centro, Gracia Santorum, que me ilustrou sobre a tradición literaria do centro, con visitas dos más importantes escritores galegos retratados nunha envexable galería, me mostrou o "Vestíbulo de Igualdade" (parte da biblioteca centrada nesa temática que ocupa á entrada á parte antiga do centro), o fabuloso mural pintado por Laxeiro, e as múltiples actividades realizadas polo alumnado, que ocupan os corredores da zona moderna do instituto, e demostran unha participación e unha implicación diría caseque febril.
Tamén tiven ocasión de dedicar para o centro un exemplar de "Siluetas na area", pois a biblioteca (pertencente a @bescolaresgal) está abonada ás coleccións de #RinoceronteEditora, e foi nese momento cando prometín a Gracia que pasaría a comentar a obra co club de lectura do alumnado cando eles quixeren.
Pois esta promesa fíxose realidade esta semana, e dígovos, de corazón, que foi unha das experiencias máis fermosas ás que me deu pé este libriño, que tantas me vén dando. Atopei unhas alumnas galegofalantes de seu, cun galego precioso, agudas e penetrantes lectoras malia a súa curta idade, que mostraron un gran aprezo pola lectura dos relatos de #isabelleeberhardt. Mesmo atopei unha moza alxeriana residente en Lalín que falaba perfectamente galego, e que se mostrou entusiasta coa nosa escritora: "unha raíña, encántame", dixo.
As fotos adoitan ser unha mostra imperfecta da realidade. Mais, con todo, creo que estas se achegan aceptablemente ao gozo e a ledicia que se viviu nesa hora e media longa na capital do cocido galego. Intres así compensan o esforzo de traducir e escribir e a dura tarefa que supón hoxe en día ser profesor de secundaria.
Os meus parabéns a Gracia, á súa rapazada lectora e ao @ies.laxeiro, que me fixeron sentir como na casa. Contades comigo sempre para o que precisedes!
.jpg)
Tamén contamos coa visita de Antía Yáñez e o seu libro "Non penses nun elefante rosa", quen dixo:
Foi un pracer o encontro de hoxe. n grupo be xeitoso que dá gusto. Dálles os meus parabéns.
Os clubs de lectura de 3º e de 4º de ESO tiveron lecturas, ás veces, comúns e outras veces separadas, segundo os títulos. Tamén, dependendo do número de exemplares, podían coincidir ou non os encontros dos membros.
Por exemplo, o primeiro libro que lemos nos dous clubs de lectura foi
El monstruo de ojos verdes
Un libro que nos encantou e que nos abriu os ollos sobre os malos tratos familiares e a violencia de xénero na casa. Esta reunión foi conxunta.
O segundo que lemos tamén conxuntamente
Comando Igualdade. A mocidade facendo a revolución feminista nas aulas.
Con este libro tivemos moita sorte porque tivemos un encontro coas autoras, por iso puidemos xuntar asemade os dous clubs de lectura, o de 3º e o de 4º
O club de lectura de 4º de ESO leu despois Ladydi, un libro emocionante de seu.
O libro para nos introducir na poesía foi tamén en ambos clubs
Coraxe. Poemas audaces para rapazas afoutas
Un libro que deu moito de si na reunión posterior, xa que moitas das rapazas e dos rapaces involucrados nunca leran un libro enteiro de poesía, e a pesar do seu evidente esforzo, saíron conclusións preciosas, tanto que ata nos puxeron a pel de galiño pola análise e as conclusións que tiraron da lectura.
En 4º, pola contra, lemos, Campo de plumas:
Outro encontro co autor por parte dos dous clubs: Identidade.
Logo,
Anne, a das tellas verdes
un libro que non gustou nadiña. Vimos tamén a serie en Netflix para comparar, e saíu gañando esta con moita diferenza.
Un pequeno grupo de nenas de 4º da ESO pediron tamén elas ter club de lectura, unha nova que nos encheu de ledicia porque nun principio non contabamos con ninguén deste nivel. Xuntouse normalmente co grupo de lectura de 3º de ESO pola igualdade, aínda que nalgunha ocasión viñeron canda o grupo de 1º de Bacharelato.
NOVEMBRO:
22 segundos
NOVEMBRO:
22 segundos
XANEIRO:
Memoria do silencio
Tres mulleres de Ribadavia que salvaron da morte nazista a xudeus e
xudías; unha historia oculta porque a heroicidade mídese pola humildade,
e Eva Mejuto decide darlles voz para sacalas do seu silencio e
concederlles parte do valor que merecen. Xunto a elas, a novela presenta
máis voces, da que nos intereserá a voz dunha moza xudía que
se salva da morte para amar a música sobre todo. Si, son as voces
femininas as que destacan no libro, outorgándolles a autora o dereito a
ser elas na ficción mesturada con doses de realidade. Unha ficción que
nos lembra o terror da época, en Europa e en España.
Un libro que gustou moito e deu para falar non só de igualdade senón do terror do fascismo e alertar sobre o que pode volver a pasar se non paramos correntes actuais que pretenden que retrocedamos nos nosos dereitos.
MARZO:
Xa non estou aquí
Aproveitamos que veu o autor para falar de igualdade con el.
http://bibliotecaieslaxeiro.blogspot.com/2019/03/carlos-negro.html
Con el, podemos saber o que supuxeron e supoñen as reivindicacións feministas e as mulleres que as fixeron posible e que nos levaron ata onde estamos, explicando mesmo cuestións tan básicas como que é o feminismo ou o que este ofrece á sociedade; é un texto sinxelo e divulgativo, pero é un texto de acollida, de iniciación para logo achegarnos a outros textos. Sobre todo, entender que estamos onde estamos grazas a tres séculos de loita e que moito lle debemos a quen estivo aí detrás e que, cando menos, debemos coñecer. A loita do feminismo contra un patriarcado que semella invencible (e invisible) segue, e libros coma este son imprescindibles.
novela moi dura que
converte a lectura, en ocasións, en límite.
A situación é ás veces irrespirable e sentimos a mesma sensación de
afogamento que as protagonistas. Dez protagonistas sobre as que destacan
dúas, polo que non é unha novela coral xa que a voz vana ter estas dúas
mozas, que representan o sufrimento e a humillación á que se ven
sometidas todas elas. Pero o carácter delas fará que destaquen. E tamén
destacará o lado máis mesquiño do ser humano, a maldade por riba de
todo, pero tamén a lealdade, o compañeirismo, a sororidade. E mesmo a
necesidade da supervivencia. Sempre me chama a atención este factor, tan
visible nos momentos máis nefastos da nosa historia. Sexa como sexa,
queremos vivir. Esta será unha parte esencial do libro, a necesidade de
sobrevivir.
Pero asemade, o que atopamos é o terror. A degración da muller, brutal. O
nexo de unión entre todas elas é un suposto escándalo sexual, o que nos
leva a preguntar en se ese é un delito... porque ameazan a homes
poderosos. E iso significa que a muller sempre é culpable. Chama a
atención a indeterminación das mulleres, porque iso lévanos a pensar que
a escritora procuraba precisamente iso, facernos reflexionar que esas
poden ser calquera, que a sociedade patriarcal castiga sempre á muller.
Unha sociedade patriarcal que nos ten tan "ben" educadas que as propias
mulleres tamén nos xulgamos. E esta é a outra parte fundamental da
novela: as culpas e os delitos femininos. Os roles. A cosificación da
muller e os estigmas que sobre nós caen.
Polas súas páxinas paseamos polos sentimentos de varios
personaxes que xiran arredor de Aurelio, un home de 90 anos, que garda
as súas lembranzas ata que a enfermidade llas rouba. O seu paso polo
mundo deixa un ronsel de amor e desamor, de agradecemento e de
resentimentos.
Supermujeres superinventoras. Ideas brillantes que transformaron nuestra vida de Sandra Uve : un catálogo ilustrado de máis de 90 inventoras,
unha por cada dobre páxina; a ilustración vén acompañada por unha breve
biografía que nos informa que fixeron estas mulleres no munda da
ciencia. Algunhas coñecerémolas xa polos libros publicados anteriormente
con este tema, pero outras resultáronme descoñecidas.
O máis chamativo é o prólogo, onde nos informa a autora do seu traballo
de investigación, posto que non lle resultou doado chegar ata todas
elas, xa que non hai información nos libros e en Internet non todo é
fiable. Sandra Uve lémbranos que había leis que prohibían ás mulleres
rexistrar patentes no seu nome, polo que moitas destas están baixo o
nome do esposo, e este aproveitaba para quedar co mérito.
“A medida que iba trabajando en el libro, pensaba en esas mujeres,
cuyas responsabilidades eran muchas y algunas de ellas poco agradables:
tenían que mantener el hogar; cuidar, educar y criar a una familia, a
veces con muchos hijos; acudir a las actividades que se consideraban
femeninas, permitidas por los hombres, como las reuniones para bordar y
coser, los clubes de lectura sobre normas de comportamiento femenino;
asistir a la iglesia, etc. Por no hablar del nutrido grupo de
emprendedoras que aparecen en este libro, a las que les costó aún más
salir adelante y dar de comer a sus hijos, porque se habían quedado
viudas y sin capital o incluso con deudas. No hubo ni un día en el que
no pensara: pero ¿cuándo y cómo han podido hacer sus inventos? Diseñar
un invento es una tarea ardua, costosa y complicada, que en muchos casos
necesita años para llevarse a cabo. Y la conclusión que siempre sacaba
era que sin duda se trataba de supermujeres”.
Luns como o comezo, o principio, o primeiro día da semana. E logo? Ir máis alá, avanzando dende a dor. Porque Eli Ríos golpea dende a primeira liña, non deixa risco para evadirse da desesperanza. “Vou morrer” en primeira persoa sen intermediarios nin narradores, nunha novela que doe, nunha protagonista feminina que toma a palabra, bota un pulso, pero a si mesma e de paso a todas nós. "Vou morrer". Dúas palabras que nos acompañan continuamente, que nos deitan unha realidade que desta volta convértese en novela, que nos doen pola proximidade, pola presenza dunha enfermidade que podería atacarnos en calquera momento. Poderiamos ser calquera de nós. A protagonista, unha persoa normal cunha vida normal. Normal? Non é acaso unha superheroína que leva unha vida que nin sequera lle deixa espazo á enfermidade? Unha muller que non pode enfermar. Non. Ten que seguir a traballar, a coidar dos fillos, da casa. Unha muller que debe seguir sorrindo. E imos descubrindo unha realidade máis atroz, se se pode falar de que hai realidades máis feroces ca un cancro terminal. Non ter dereito a enfermar, non ter dereito a deixar de sorrir. Hai esperanza nunha vida que remata? Hai amor, amizade, que loite contra a propia dor?
Unha novela que deixa que o lectorado poida descubrir as imperfeccións dunha sociedade que exerce presión sobre as mulleres, unha muller que conta a súa vida desde a súa propia visión, que escribe listas como un xeito de apreixar o tempo, ese que esvara entre os dedos sen percatarnos.
Cando remata a semana, a vida? Porque o final remata connosco, lectorado que se retrotrae nunha covardía desalentadora. Porque a voz que nos persegue dende esa primeira persoa, que se arrisca e nos arrolla, métenos na dor máis complexa, máis individual e máis social, na carrraxe dun final que preferiríamos que non existise. Nin na ficción nin na realidade. Pero está en ambas.
O 7 de maio volvemos xuntarnos os dous clubs de lectura arredor dun mesmo libro e unha escritora: Eva Mejuto, que veu ao noso instituto para falarnos da necesidade de visibilizar a transexualidade e de tratala con normalidade nas nosas letras, onde había unha ausencia do tema.
Tivemos dous encontros: un co club de lectura de 3º e 4º de ESO e outro co club de lectura de 2º de ESO.
No
club de lectura de 4º da ESO estamos a aprender moito sobre Igualdade e
Feminismo. Temos tanto para ler! Na última sesión cada integrante pediu
ler un libro diferente. Laura Soto escolleu No es país para coños, de Diana López Varela publicado por Península. E falou así:
No es país para coños é unha
obra da xoven escritora galega Diana López, probablemente non
escoitarades o seu nome ata o de agora, pero estou segura de que algún
día será unha distinguida e portentosa escritora, bueno, portentosa xa o
é, o que necesita é moito máis recoñecemento.
O certo é que sen esaxerar dende que
lin esta refrescante e rompedora obra feminista a miña vida mudou dalgún
xeito. Non sempre fun feminista, de feito tan só hai un par de anos que
me intereso por este tema, cousa da cal me avergoño, pero tampouco
tivera moita marxe de tempo para saber que persoa quería ser. Pero agora
hai unha parte do meu ser que ten clara o que é, e esta é a de ser
feminista.
A verdade é que non creo que este libro
intente convencer a ninguén sobre o que ten que ser, simplemente penso
que nos responde a todas esas dúbidas que algunhas persoas se poden
chegar a plantexar sobre a necesidade dunha sociedade feminista, e tamén
contribúe a abrirnos os ollos, xa que nos mostra pequenos detalles que
antes podían ser imperceptibles, porén son estos pequenos detalles os
que marcan a diferenza entre unha sociedade igualitaria ou non.
Como dixen antes este libro
convertiuse nun símbolo importante para min, porque comecei a ver as
cousas doutro xeito moito menos común nesta sociedade de masas. Está
claro que a muller sempre é a do carácter brando e que entón cede ás
presións ou a aceptar as opinións contrarias con moitísima máis
facilidade que os homes. Estas series de prexuízos están totalmente
insertados nos cerebros de gran parte da poboación e ata o de agora eu
sabía que tanto eses ideais como as persoas que os defendían eran
totalmente repugnantes, entón intentaba ser o máis feminista posible,
sobre todo co entorno que me rodeaba. Pero logo de ler este libro deime
conta de que iso non é suficiente, Diana convídanos a loitar, a
manifestarnos, a levantarnos cada día coa cabeza ben alta orgullosas de
sermos quen somos, a que ninguén nos mande calar, a que non lle
permitamos a ninguén dicirnos que baixemos a voz que así estamos máis
guapas, porque non, non queremos nin eu, nin a escritora, nin ti calar,
queremos liberdade, e berrar.
Estou segura de que algún día por
sorte, estes libros desaparecerán por moi fermosos que sexan, serán coma
un libro contra a escravitude na España de hoxe en día.
Análise da misoxinia moderna
Achegámonos á violencia de xénero de forma poética. Un grupo de 23 escritoras denuncias e amosan as sensacións e consecuencias da violencia patriarcal.
Este é un libro que recolle relatos
de varias autoras e ilustradoras. Contos curtos inspiradores sobre
situacións nas que se encontran as mulleres ou rapazas a diario e as que se
teñen que enfrontar. Neles móstrase como as protagonistas se transforman para
logra empoderarse.
Cómpre salientar que para
min os relatos destacaron todos, tanto pola súa orixinalidade como polos temas
que tratan.
Este libro curtiño e cuns
relatos apenas de dúas páxinas logrou que espertara en min un gran interese por
lelos. Ademais conta cunhas ilustracións magníficas.
Estes relatos
paréceme que tratan temas moi interesantes, xa que tratan temas presentes na
realidade como que un neno se sente nena, que elas intentan a igualdade ou que
queren practicar deportes dos que se din que son para os homes, pero relatados
dunha maneira na que resultan entretidos e amenos.
En conclusión, pareceume un
gran libro, moi fácil de ler e a súa vez moi fermoso. Recomendaríallo a todos,
xa que é un libro para gozar da lectura e a súa vez reflexionar sobre
situacións cotiás nas que se encontra a muller a día de hoxe, e polas que
debemos loitar para conseguir a igualdade.
Esta novela desenvólvese unha tarde na que unha nai e os seus
fillos esperan a chegada do seu pai despois dunha xornada de traballo na que
el cerraría un importante contrato de ascenso. Para celebralo, a súa muller
prepara o prato preferido do pai, mexillóns. Pero este non chega e a tensión
empeza a poderarse dos presentes, facendo así que comece unha rebeldía
liberadora pola vida a que estaban sometidos polo ausente.
Este libro é capaz de expresar a angustia que as personaxes desprenden
dende a voz da nena, é complexo, ambicioso e dotado dunha forza arrolladora.
Un álbum para descubrir 12 mulleres que os libros de Historia agochan,
unha vez máis, como adoita ocorrer porque esa historia está escrita
polos homes. E aínda que o meu pensamento sexa "ogallá que en lugar de
12 falase de moitas máis!!!", temo que aínda así estas doce mulleres
constitúan unha descuberta para moita xente. Así que benvida a
publicación deste libro na nosa lingua e con protagonistas da nosa
terra. Canto cómpren este tipo de publicacións! Un deses libros que
deben estar en lugar destacado de toda biblioteca escolar, sen ningunha
dúbida. Mercalo podería considerarse obrigatorio.
Falamos, pois, de doce biografías de mulleres pertencentes a diversas
áreas
profesionais como son o xornalismo, a medicina, a
literatura, o fútbol, a música ou os avances
científicos. Todas elas, claro está, desenvolven ese traballo nunha
contorna opresora, hostil, contraria ao seu desenvolvemento profesional.
De aí que se convirtan en modelos de esforzo e de valentía, porque ser
pioneira non é cousa doada, porque resistir a incomprensión da sociedade
non é tarefa ao alcance de calquera.
é un libro tan impactante como necesario para coñecer de primeira man o mundo da escravitude feminina do século XXI. A lecura provoca noxo e indignación, a certeza de que vivimos nun mundo salvaxe e que miramos para outro lado. Con el, vermos como as mulleres son explotadas para enriquecer un negocio que non debería existir. As mullers son compradas, trasladadas, usadas e intercambiadas mentres son ameazadas. Unha vida que non é vida, un inferno na terra. E uns homes que son conscientes do que están a comprar. Porque os que acoden alí son os verdadeiros culpables. E é que a prostitución é trata de seres humanos. Nin máis nin menos. Rematemos co mito da liberdade e do traballo de prostitución voluntario; debaixo hai coacción, ameazas, violencia extrema, opresión.
Algunhas compoñentes do club contaban que o libro non lles gustaba
porque non estaba ben escrito. Eu creo que precisamente iso está
buscado, porque as palabras son as dun proxeneta arrepentido. O que fai a
autora é unha transcrición consciente dese testemuño desgarrador que
nos impacta e nos enfada, por moi arrepentido que arestora estea.
Que clase de goberno e gobernantes temos? Estes que permiten que isto ocorra. Que isto se perpetúe.
Si, resulta unha lectura salvaxe.
"Invisibles", de Montse Fajardo, é un libro que reúne sete historias de
maltrato machista contadas por Eva, Mariluz, Tina, Ana, Irene, Marga e
Begoña. Son experiencias reais que estas mulleres sufriron ou viron
dende cerca, dende violencia emocional ata verbal ou física e con finais
máis ou menos felices.
Orixinal proposta para unha novela con catro protagonistas mulleres que
van deitando a súa vida en cadanseu contestador automático. Capítulos curtos que se
corresponden coas mensaxes deixadas, un para cada unha delas, que falan
dunha liberdade frote a un contestador baleiro que simboliza unha era da
comunicación incomunicada, porque o ser humano necesita falar, confesar
os sentimentos, encararse ao padecemento escoitándose a si mesmo. Catro
mulleres diferentes, diferentes xeracións, diferentes niveis culturais,
diferentes situacións que tecen unha rede de relacións que nun
principio semellaba impracticable. Catro mulleres que van fortalecendo o
seu carácter a medida que avanzan as páxinas e que precisan encararse
co mundo que coñecen, trazando o seu propio camiño.
Horrible a idea que nos ofrece do proxeneta, para o noso gusto.
Publicacións máis antigas Inicio
Subscribe to:
Publicacións (Atom)