O noso club de lectura poética quixo emular a Ledicia Costas e tamén escribiu os seus poemiñas:
Chega a primavera
o sol comeza a brilar
as flores medran
o sol empeza a petar.
Tomás
Viana
 |
Raiolas de sol
nunha mañá despexada
as árbores florecen
as flores alegran o día
a calor acaba de chegar.
O inverno afástase
o sol comeza a brilar
as froitas maduran
o campo comeza a verdexar.
Marcos
Doval
 |
Lonxe, corre, ve, escoita
un extraño silencio
que ás veces se rompe
cun ruido horrible.
piñeiros que fan de amplificador
ruido, ruido e mais ruido.
Estremece, salta e fuxe.
Elena
Iglesias Medela
 |
Non quero estar na néboa
coas árbores máis tortas
que nun bosque de cor gris
ze alimenten das nosas bágoas.
Nin os paxaros
que ao non ver petan contra as árbores
cal vuvela fura o seu niño
para criar ós seus pitiños.
Sergio
Quinteiro
 |
Do mais fondo da cidade
brota a escuridade.
O paso do tempo
deixa os recordos atrás.
Silvia
Bruguera
Chega, baixo do coche
a brisa mariña acaricia o
meu cabelo.
Escóitanse as ondas do mar
que chocan co
acantilado.
Silvia
Bruguera
|
Chove fortemente
a auga baixa pola ventá
e ela, tristemente
chorando está.
José
Castro
200 km por hora
achégase a morte
ven pisando forte,
chegou agora.
José
Castro
 |
A vida é como
unha longa ponte
pola cal pasas
a toda velocidade.
Christian
Oro
A choiva cae
polas follas de cada árbore
as flores están húmidas
e o chan mollado.
Tania
Areán
10 de xuño, e en min flúen recordos dun glorioso
pasado,
un pasado sen mancha nin pecado;
onde reinabamos con puño de ferro,
agora somos nós os que precisamos do voso berro
para poder recuperar o noso trono e o poder,
por iso non quero que deixes de crer;
para iso grita ¡España, España, España!
Francisco
Javier Rivas Santomé.
A rúa é o meu fogar,
mais cando chove
por min chove.
A soidade é a miña amiga,
mais ela nunca soa me deixa.
A sorte non vén cara min,
mais ela, vagando por aí anda.
Os mus días tinguidos de negro,
mais moitos anos así levan.
Noelia
Blanco
|
Onte xa non é hoxe,
o sol non é a lúa
e o día non é a noite.
Alberto
Blanco
 |
Sensación de paz
nunha paisaxe escura
soidade
e paso do tempo
que non se reflexa
nas árbores.
Esta paisaxe
que te envolve
co seu manto de néboa.
E os corpos esveltos
que se erguen cara o ceo.
María
Mato
Achegarse ao verdadeiro horror da Segunda Guerra Mundial.
No último mes dedicámonos por completo ao pracer da lectura, obviamente, relacionada coas MAtemáticas, pero gozando dun libro que cremos marabilloso e que resulta adictivo para calquera posible lector ou lectora. Aínda así, detiñámonos de cando en vez para explicar algúns aspectos matemáticos pero a lectura fíxose fluída e amena. Toda unha experiencia lectora!
Publicacións máis recentes Publicacións máis antigas Inicio
Subscribe to:
Publicacións (Atom)