Amosando publicacións coa etiqueta Opinión dun libro. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Opinión dun libro. Amosar todas as publicacións
Se
isto é un home é unha novela escrita por Primo Levi. Unha historia impactante
situada nun campo de concentración de Monowitz, que nos conta unha realidade
que non está tan lonxe de nos.
Situámonos
en 1944 en Monowitz. Primo foi capturado pola Milicia Fascista e por temor
confesou ser un cidadán xudeu que se atopou pola zona. Decátase das miserias,
das inxustixas e de que en calquera momento calquera pode morrer. As concicións
das persoas non respectan ningún tipo de dereito. Narra a súa experiencia en
Auswitch, que segundo el confesa que non era o peor, era un dos poucos
supervivientes. A vontade dos alemáns neses campos foi máis aló da tortura e do
exterminio. A supervivencia destes foi unha cuestión de azar e de aprender a
pasar o día, sen estirar as forzas máis aló do esencial e pasar o día. Non existía
a compaixón nin a bondade naquel momento.
Para
min non foi un libro doado de ler, xa que é moi duro e costoume poder acabalo.
Parecenme moi interesantes estes tipos de libros, xa que están a contar unha
realidade que aconteceu fai uns anos, e da que debemos aprender para que non
volva ocurrir.
Albert Camus… O filósofo do absurdo… Un dos últimos grandes pensadores da humanidade é o autor desta obra que tan magnífica se mostra ante os meus ollos. A crítica contra a moral tan fermosa e poética que percorre toda a obra non deixa de mostrar perfectamente e con inmensa claridade a sociedade na que estamos a vivir; unha sociedade na que o individuo non importa e na que se impón unha moral xeral sen sentido e sen verdadeiros valores para regular ata o máis mínimo aspecto da vida privada.
Non é Meursault a vítima en toda esta historia? Non é el o único incapaz de resignarse ante a monotonía da vida, ante as convencións sociais? Certo é que os cargos por asasinato son innegables, pero o seu xuízo non é só por matar a un home, tamén se está a xulgar a súa vida, o seu comportamento e a súa indiferenza cunha existencia aburrida e controlada ata o máis mínimo detalle pola sociedade.
Camus representa neste antiheroe a apatía que nace da angustia existencial propia de alguén que, ironicamente, é igual á sociedade na que vive e carece de valores pois xa nada lle importa. Mais polo menos Meursault non se agocha detrás de hipócritas máscaras que fixen sentimentos para ser aceptados nunha masa babélica e monstruosa na cal todo é regulado e controlado.
En conclusión, “O Estranxeiro” é unha obra magnífica que, dada a súa curta duración, permite ser lida nunha tarde pero que nas súas poucas follas garda moitas ideas e moitas críticas mordaces que serven para defender ao individuo e atacar á unha sociedade gris e infame.
A primeira novela de terror segundo moitos estudosos… Que se pode dicir dela que non se teña dito xa? Que novidades pode a miña voz aportar se xa non quedan novas apreciacións por facer? Quizais o único que me quede por facer sexa dar a miña opinión obviando o que poida desta coincidir co que xa se teña dito.
Primeiramente, é o meu deber admitir que Frankenstein non se atopa entre as miñas lecturas favoritas aínda que o seu argumento fose innovador para a época e o seu legado no campo do terror e da ciencia ficción sexa innegable. A pesar de non contar co meu enteiro favor, a historia segue a parecer ante os meus ollos como o traballo dunha imaxinación portentosa e viva que non dubidou e explorar os límites da narrativa do momento para traer unha novela que abandonase os castelos tétricos, as pantasmas e as maldicións para centrarse na ciencia e nos seus alcances.
A evolución dos personaxes principais tamén é moi destacable; a caída en desgraza de Víctor Frankenstein, o responsable de traer ao mundo a aberración que o atormentará ata o final dos seus días. O home obsesionase coa creación da vida e consegue o seu obxectivo de creala de maneira artificial mais a un alto prezo; o seu tormento en vida. As evolucións do carácter deste personaxe durante toda a novela son de gran importancia e aparecen perfectamente detalladas dotándoas así Shelley de moita verosimilitude. Non é unha coincidencia, por outra banda, que o segundo título do libro sexa “O moderno Prometeo”; de xeito similar ao do personaxe mitolóxico, a ambición acabou por destruír a Frankenstein.
Polo outro lado, temos ao personaxe que pasou á cultura popular e superou á propia novela, o monstro o cal non recibe nome en toda a novela. Tal bestia nace dos esforzos de Frankenstein por crear vida más alá da morte e remata por adquirir razón e conciencia de si mesmo. Mais, para a súa tristura, todos os seus contactos coa raza humana teñen un desgraciado resultado e isto acaba por volvelo cruel. Mais este ser só quere amor e para iso demándalle ao seu creador, como responsable seu que é, que a súa pena calme, que cre unha muller para el, para amala; a cambio do amor, a criatura deixará de atormentar ao home. Aínda así, Frankenstein non cumpre o acordado e a situación convértese nunha tolemia.
A modo de remate, só podo concluír cunha frase: “Frankenstein ou o moderno Prometeo” foi unha obra revolucionaria e de impresionante calidade mais que non acadou o meu corazón; non descansa pois ao lado de “Drácula” ou “O horror de Dunwich” entre outras obras.
Para falar do escritor de Boston, que outro relato se pode escoller? Que outro conto pode a “O gato negro” sombra facerlle? Ningún, non escribiu Poe outra historia coma esta, ningunha tanta fama lle procurou. Mais non debemos esquecer unha cousa, aínda que “O gato negro” foi o relato que gravou a Poe na historia do terror na literatura, é obrigado recordar que foi o poema “O corvo” a obra que fixo que Poe comezase a ser escoitado e lido.
Mais deixemos as divagacións e centrémonos no relato, na magnífica historia que o autor nos deixou para a posteridade. “O gato negro” é a perfecta fusión das dúas clases de terror que tan fermosamente sabía Poe manexar; por un lado temos o terror psicolóxico encarnado na degradación mental do protagonista e polo outro lado podemos ver o terror máis sobrenatural na figura do gato negro mais este último tipo de horror móstrase dunha maneira sutil e discreta, mediante pequenos sucesos que de por si mesmos no teñen nada de extraordinario pero que, polas súas implicacións, toman un carácter terrorífico.
É especialmente destacable a construción da narrativa como se dunha orquestra se tratase, pode este parecer un símil sen sentido mais todo unha sinxela explicación ten; polo que sabemos, o protagonista era unha persoa normal que ata os feitos que se contan, non tivera problema algún coa súa psique, mais pouco a pouco vai descendendo, empuxado polos elementos que se van engadindo á súa vida, nun pozo de loucura que o acaba por consumir rematando todo nun final apoteótico e sobrenatural. Por se aínda non é clara a similitude, debemos considerar a seguinte escena, imaxinemos unha orquestra (de música clásica) que está a tocar unha peza na que primeiro comezan os violíns, logo engádense o violonchelos, logo os trombóns e así ata que todos os instrumentos tocan rematando a peza nunha explosión de son sen igual. Coido que logo desta explicación, o símil inicial sexa sen dificultade algunha entendido e comprendido.
En conclusión, “O gato negro” é unha das maiores obras de arte que Poe creou. Cunha brillante estrutura e unha moi excelente narrativa, este relato deixa o sangue xeado ao xogar maxistralmente co que é real e o que podería selo.
“Cumbres borrascosas” é unha novela escrita por Emily
Brotë, unha escritora británica que naceu en Thornton o 3º de xullo de 1818.
Esta novela é considerada unha das súas obras máis célebres, xa que é un
clásico da literatura inglesa. Como no S.XIX as mulleres tiñas moitos problemas
a hora de publicar un libro, entre outras cousas, Emily para poder publicar esta
novela tivo que facelo baixo un
psudónimo másculino.
Cumbres borrascorras é un clásico da literatura. Un home chamado Lockwood chega á finca Wuthering Heights
para atoparse co señor Heathcliff, o seu propietario. A recepción non pode
ser máis fría, hostil e desagradable. Na casa viven outras dúas persoas,
Catherine, unha fermosa moza con ollos azuis, e a diferenza da beleza de
Catherine, tamén vive Hareton Earnshaw. Os tres personaxes parécenlle a
Lockwood incomprensiblemente groseiros e desagradables.
O Sr Earnshaw,
propietario de Cumbres borrascosas, un día trouxo a casa a Heathcliff, un neno
abandonado, para así crialo como se fora o seu propio fillo. Ó principio,
non foi ben recibido pero finalmente, Catherine, faise amiga del. Poren, o
fillo máis vello, Hindley, detestabao e non perde as oportunidades para humíllalo.
Anos máis tarde,
os pais de Catherine e Hindley morren. Hindley cásase cunha muller chamada
Frances, coa que ten un fillo, Hareton. Por outra parte, Frances prohibelle
a Heathcliff manter o contacto con Catherine, pero os dous manteñen a súa
amizade en segredo. E iso fai que se converta nun amor apaixonado.
Un día deciden
ir espiar ós veciños que viven na granxa dos Tordos. Poren son descubertos
e ó intentar fuxir, un can morde a Catherine. Os veciños acóllena e mesmo
lle ofrecen que se quede na súa casa hasta que se cure, pero mentrastanto, expulsan
a Heathcliff, que o consideran un servo por mor do seu aspecto. Isto todo
fai que cando Catherine volve aos Cumbres, xa non sexa unha rapaza salvaxe,
senón unha moza feita e dereita.
Catherine casase
co fillo de Linton, Edgar, pero confesa que realmente está namorada de
Heathcliff. Este, que escoita unha parte da conversa agochado, séntese
ofendido, porque Catherine di que non quere casarse con el porque a unión a
baixaría. Ferido no seu orgullo, desaparece, pero regresa despois de tres
anos, enriquecido por negocios escuros.
Catherine
enferma polos enfrontamentos entre o seu marido e Heathcliff, acaba morrendo a
noite da entrega do seu primoxénito.
En conclusión,
foi un libro que non me desgustou, aínda que teño que dicir que a súa temática
non é das miñas preferidas. A descrición dos personaxes e do ambiente está moi
lograda e, en xeral, a súa lectura é áxil e mantén a tensión ata o final. Penso
que ó principio é algo complicado situar ós personaxes e iso fai que sexa un
pouco confusa, pero a medida que vas lendo e te adentras na historia, esta
consegue engancharte, xa que consegue manter a intriga ata o final, como xa
dixen antes. Na novela podemos encontrar un pouco de todo: amor, odio, vinganza
e mesmo traxedia; é por iso que considero que é unha das novelas que hai que
ler si ou si e recoméndoa cen por cen.
Esta novela que pertence a Charlotte Bronte,a cal me gustou moito por que o estilo,a denuncia social e as características dos personaxes principais é marabillosa.
Estamos ante un claro exemplo de feminismo da súa época,é moi fácil de ler é unha obra que engancha moito polo feito de como se narra a evolución da vida da protagonista.
A historia ten varios cambios,comezando pola protagonista,xa que comeza sendo unha desgraciada e pouco a pouco vai cambiando e vai mostrando os seus sentimento en cada situación.
Por outra banda,esta é moi imperecedera con unha heroína de verdade,de loitadoras,desas con personalidades de ferro que non se deixan amedrentar por nada,ni por homes ni por experienzas negativas nin por conyunturas adversas.
Jane Eyre é feminismo en estado puro.
En moitas das partes do libro,deume a sensación de que Jane é en realidade Charlotte,e que todas as dificultades que sofre Jane son só o leve reflexo do que tivo que vivir unha das irmáns Brönte. É unha das obras que te atrapan pero deixanche respirar o final.
En resumo,é unha obra maravillosa,na que se reflexa o machismo no que se vivía e o que sufrian as mulleres e tamén mostra que as mulleres son fortes e loitadoras e podemos conseguir o que nos propoñamos e por outra bando se che gusta a literatura romántica,esta é a obra indicada.
A
abadía de Northanger é unha novela romántica escrita por Jane Austen. A
protagonista é Catherine Morland, unha moza do século XVIII que viaxa a cidade
de Bath, onde transcurre a primeira parte da súa historia amorosa, mentres que
a segunda desenvólvese na abadía de Northanger.
Catherine
Morland vive obsesionada polas novelas góticas e chega a mezclar elementos
destas novelas con situacións da vida real. Durante a súa viaxe a Bath coñece a
Tilney, o cal se enamorarápidamente. Ao pouco tempo a atención de Catherine
céntrase en Jonh, irmán da súa mellor amiga Isabella.
Como
ben dixen anteriormente, a historia desenvólvese en dous lugares. Catherine é
invitada a abadía dos Tilney onde comeza a imaxinar as súas novelas, ata que
Isabelle descobre que a familia de Catherine, non é tan rica como ela pensaba, entón cambia a Morland. Catherine é
expulsada da Abadía de Northanger por descubrir que o señor Tilney era tan pobre
como o seu irmán. Despois dunha discursión entre pai e fillo onde este seugundo
defende achegase á casa de Catherine para pedirlle desculpas.
A
novela pretende trasmitir as ventaxas e desventaxas do amor e que non somos o
que aparentamos ser.
Aínda
que parece a típica historia de amor antiga ca mesma trama das habituáis, esta
ten un toque diferente o que fai que che
guste o que estás a ler. O que máis me gustou foi que é un libro do cal non
esperas que a historia dé un xiro con respecto ás ideas dos persoaxes, a pesar
de que o interesante da obra se desenvolva todo ao final gustoume moito.
Este libro publicado en 1931,no principio da modernidade, é un magnífico relato intimista de seis personaxes que se reúnen en distintos momentos das súas vidas. Foi a obra capital do século XX pola súa orixinal beleza en prosa, e a perfección da súa revolucionaria técnica narrativa.
O título desta obra cobra sentido ao saber que esta novela se desenvolve ao compás das ondas da praia. É un libro que sen dúbida é difícil de ler, pola súa complexidade nos seis monólogos interiores, o relato desas seis vidas múltiples e dispares. Aínda que costa lelo, disfrútase polo reflexo dun mesmo nalgún dos personaxes que se mostran. Máis ben semella un poema largo no lugar dunha novela, non é pois nada sinxelo, é moi fácil perderse lendo e require tempo a súa comprensión
Las olas é unha novela profunda e vital, desas que é necesario ás veces ler para recordar que estamos vivos.
O libro trata sobre seis amigos,os cales están unidos polo pensamento nun séptimo integrante deste grupo,chamado Percival.
O obxectivo principal do libro é deixar clara a idea de que a realidade é distinta segundo a mente que a interprete,e que esta se elabora tras pasar por varios filtros e haberlle incorporado inconscientemente unha serie de aditivos.Esta realidade é diferente segundo a mente que a pense,pero tamén según o momento e o estado que atravese o individuo.
No libro de Virginia Woof a realidade está composta polo conxunto das realidades dos seis individuos,por iso esta obra está tan ben considerada,xa que destaca a idea de que si a realidade é subxetiva,tamén o é a de cada individuo.Isto débese a que cada realidade depende da percepción que teñan os demais sobre nós,e tamén da nosa propia percepción,xa que hai moi pouca xente capaz de coñecerse realmente a sí mesmo é de ver nitidamenete o seu propio interior.
Outra caracterítica especial é que esta autora deixa en segundo plano a trama do libro,e dalle máis protagonismo ó subconsciente e a conciencia dos protagonistas,cousas as que non estamos afeitos.
Na miña opinión,este libro é bastante complicado de ler,xa que leva o seu tempo comprendelo e debemos volver atrás en varias ocasións para asimilar as ideas.
Por outra banda,paréceme que a autora ten unha maneira incríble de escribir,moi delicada,xa que é como si os personaxes estivesen recitando poemas ou incluso soñando despertos durante toda a obra,sobre todo cando expresan os seus sentimentos.
En canto os personaxes,paréceme que todos son esenciais,xa que todos aportan algo distinto e especial á obra.
Sobre a organización do libro,dicir que os capítulos están interrumpidos por descripcións da paisaxe dende o amanecer ata o atardecer,simulando as distintas etapas da vida,dende a infancia ata a vellez, o cal me parece fascinante e moi orixinal.
Por último,dicir que este libro é un clásico ó que merece a pena acercarse ,e que todos aqueles que realmente desfruten da lectura deben de ler a esta autora e toda a súa obra.
O último libro foi escollido e pedido por parte das alumnas que conforman o club. E non defradou. Desta volta, volveu a gustar máis o libro có filme.
Este libro foi unha proposta dunha das integrantes do club. Quixo retomar a actividade de comparar o libro coa película, e foi un éxito, porque este libro encanta. Coma sempre, gusta máis o libro cá película.
En 2º de ESO decidimos que iamos ler todos os libros que teñan adaptación cinematográfica, para ver a película o día da reunión e poder comparar ambas producións. O estraño resultou que este libro non gustou, porque segundo afirmaron as ilustracións impedían deixar paso ao maxín. En cambio o filme gustou máis.
EL HOGAR DE MISS PEREGRINE PARA NIÑOS PECULIARES
0 comentarios Publicado por a ás mércores, febreiro 08, 2017
O martes 7 de febreiro un grupo de
alumnas e un alumno de 2º da ESO do noso IES compartiron un xantar e o
visionado dunha película baseada no libro El
hogar de Miss Peregrine para niños peculiares que xa leran previamente.
Despois de dúas longas horas de
película, a conclusión á que chegou a maioría é que, coma case sempre, a
versión escrita é mellor que a cinematográfica. A pesar de que o filme lles
gustou, datos e detalles que para elas foron moi importantes no libro non
aparecían reflectidos ou aparecían de maneira moi superficial na película.
Polo que respecta á primeira parte da
obra de Ranson Riggs, recoñecen que o inicio se lles fixo bastante pesado xa
que avanza de maneira moi lenta, pero que a partir da chegada do protagonista á
illa na que se atopa o bucle, a obra comezou a enganchalos e non podían parar
de ler para resolver o enigmático desenlace.
Este tipo de novela de fantasía e
aventuras, onde os temas da amizade, dos primeiros amores, de celos e de historias
entre reais e fantásticas, é, sen dúbida, a preferida polas mozas e mozos neste
franxa de idade.
O luns 30 de xaneiro, un grupo
de alumnas e alumnos de 1º da ESO reuníronse no salón de actos do noso IES para
compartir un xantar e unhas reflexións arredor dun libro. Neste caso o libro
escollido foi Tres espejos: Luna y Espada
de Sebastián Hugo Vargas.
Esta novela podía lerse de dúas
maneiras diferentes: por unha banda ler a historia de Yue (Luna) e por outra a
de Jian (Espada), dous mozos namorados que teñen que separarse por culpa da
guerra pero que prometen reencontrarse na festa dos farois. Cada un deles sofre unha serie de
contratempos e aventuras que os levará a tardar moito tempo en atoparse. Outra
das maneiras de ler o libro é ir alternando por capítulos a versión de cada un
deles e así poder ver o que están a sufrir os dous protagonistas ao mesmo
tempo.
A conclusión sacada desta xuntanza é
que ás alumnas lles gustou máis a versión de Luna (máis romántica e sensible) e
aos alumnos a de Espada (máis aventureira e arriscada). Aínda así, todos
concordaron en que é unha historia de amor fermosa, un amor igualitario onde
ámbolos dous namorados fan o imposible por atopárense de novo.
Aproveitando tamén o número de exemplares deste libro, mercado hai anos para un antigo club de lectura, quixemos falar da crise económica a través da novela negra.
Este libro non
lles gustou demasiado porque lles
pareceu que con tantos personaxes estranxeiros levaban a confusión o que lles
provocaba ter que ler e reler constantemente, ademais a temática pareceulles
pouco atractiva para a súa idade.
Comentario dunha alumna: “Non é un libro que me gustase moito xa que
non alcanzou todas as miñas expectativas pero pareceme que describe moi ben a
situación de Grecia naquela época e que segue tendo agora e ensina como abandonan
os seus prototipos.”
Procuramos neste club aproveitar os libros comprados en anos anteriores para outros clubs de lectura, e este foi o primeiro que escollemos:
O libro encantou a todo o alumnado participante.
Comentario dunha alumna: “O
libro de Ladydi é un libro moi duro, xa que amosa a realidade de moita xente,
en especial de moitas mulleres. É un libro moi recomendable e que calquera pode
ler.”
Cine e Literatura van da man. Así que si, fomos ao cine e lemos. Caste todos os clubs do Laxeiro decidiron compartir este libro que podería ser o libro -e a película- do ano.
Pero o resultado non sempre é o mesmo. A diferenza dos de 2º, ao lectorado de 1º o libro non acabou de gustar, porque amosa unha realidade moi dura á que eles e elas non queren enfrontarse.
Curioso.
Libro: Un monstro vén a verme
Autor: Patrick Ness
Tradución ao galego: Xesús Fraga
Un grupo de alumnos
e alumnas de 2ª da ESO e a súa profesora de galego Cruz Buján reunímonos para decidir
gozar da lectura e o primeiro libro que escollemos foi o de Patrick Ness, Un monstro vén a verme. Decidimos ler
esta obra e posteriormente irmos ao cine ver a adaptación cinematográfica.
Despois de facer
todo o traballo ou pracer (segundo se mire) de ler e ver a película, o día 21
de novembro reunímonos e compartimos un xantar e as nosas experiencias con esta
obra.
O primeiro que salientou
o alumnado foi o dura que é a realidade e por conseguinte o tema principal
desta obra (a morte dunha nai a consecuencia dun cancro). O distinto xeito de
ver e tratar a un fillo por parte dos dous proxenitores e o tipo de relacións
que se poden ter cos avós foron outros dos temas que se analizaron neste
xantar.
En consecuencia,
unha boa obra (aínda que con bastante diferencia entre o orixinal escrito e o
filme) pero quizais dura de máis para a idade destes adolescentes.
O club de lectura de Sara Castro reuniuse novamente arredor do libro Palabras encadenadas de Jordi Galcerán. Desta volta é Mari Carmen López a encargada de falarnos deste libro.
Para min este
libro de Jordi Galcerán “Palabras
encadenadas” é un gran libro,
independentemente do que poida pensar moita xente que cre que é un libro lioso.
Á hora de lelo a
uns pareceralles fermoso e a outros un
aburrimento, dependerá dos gustos, pero
creo que sen dúbida é un libro pensado para sorprender e facer
pensar ao lector.
É unha obra de
teatro que trata dunha prisioneira que
está nun escuro soto, atada e
amordazada e ve como Ramón, o seu
exmarido e secuestrador, resulta ser un asasino en serie. Entre eles
empezará nese momento un longo xogo que
terá un prezo alto…
Este é o primeiro libro que o Club de Lectura comandado por Sara Castro elixiron para compartir. E Laura Soengas quere deitarnos a súa opinión sobre o libro:
Este libro “Bajo
la misma estrella” de John Green publicado por Nube de Tinta gustoume moito e por iso gustaríame que todos e todas os que
estivésedes lendo isto vos interesarades por el porque é un libro marabilloso,
máxico, que te fai sentir, rir , faite pensar
e ata case chorar. Unha fermosa historia na cal hai amor, amizade,
desamor, alegría, tristeza enfermidade (cancro), relacións familiares,
experiencias…
A min pareceume
un libro algo triste xa que …ben, non teño palabras que o expliquen: só
léndoo poderédelo entender e saber.
Aínda que tamén teño que dicirvos que
non falta o humor.
É un libro que
quixeras que nunca terminase xa que cando iso ocorre, quedas con ganas de
máis.
Eu aconséllolle
a todo o mundo que o lea porque non se
vai arrepentir .
A que esperades,
buscádeo e descubride o mundo da lectura.
Publicacións máis antigas Inicio
Subscribe to:
Publicacións (Atom)