Blogger Template by Blogcrowds.

Éxito asegurado. O tipo de libros axeitado para este lectorado que non defrauda nunca. Unha vez máis, choran polo final, que querían fose feliz, claro está.





Unha Cincenta que se indenpendiza e rexeita os zapatos altos con taco e príncipes, desconstrúe estereotipos e axuda a formar mozas decididas e independentes.






"Invisibles", de Montse Fajardo, é un libro que reúne sete historias de maltrato machista contadas por Eva, Mariluz, Tina, Ana, Irene, Marga e Begoña. Son experiencias reais que estas mulleres sufriron ou viron dende cerca, dende violencia emocional ata verbal ou física e con finais máis ou menos felices.




Unha Carapuchiña que se dedica a procurar flores moradas polo bosque e rise da broma que lle gastan a súa avoa e o lobo. Un xeito de deconstruír os contos clásicos e crear mozas intelixentes que rexeitan os roles e estereotipos.




Nos clubs de lectura pola igualdade de  2º de ESO e de 3º de ESO lemos este libro.



Unha alumna fala así del:



Este libro non conta ningunha historia. Non sucede ningunha aventura e a historia non segue un eixe cronolóxico moi marcado.
No seu lugar, O diario violeta de Carlota mostra como, aínda que actualmente pensemos que está superado, segue habendo machismo na nosa sociedade, e de que se prestamos un pouco de atención, veremos moitas inxustizas que antes parecían normais.
É o libro perfecto para abrir os ollos a todo o mundo e que, como Carlota, poñamos os lentes violetas. Un gran libro para iniciarse no feminismo e para entender a importancia e o significado do movemento.
Aínda que estou de acordo cas ideas que dá, debo dicir que non me rematou de gustar a forma na que se fala dos ideais de beleza femininos na industria da moda, non pola idea que transmite, senón polas palabras que utiliza.
De todas maneiras, penso que este é un libro moi recomendable e, na miña opinión, debería ser lido de maneira obrigatoria nos institutos.

 


Necesario é  falar de igualdade, de muller que non se somete ao home, de liberdade, de crer nunha mesma... un álbum que denuncia a discriminación e combate estereotipos que, desgrazadamente, inda existen. Todo isto se agocha tras estas dúas tartarugas chamadas Artur e Clementina que ideou Adela Turín hai máis de trinta anos e que está ilustrada por Nella Bosnia que publica Kalandraka. Un libro que non debe faltar nas escolas e nas casas para axudar nunha educación igualitaria que debe seguir cada día nunha loita continua, xa que a guerra non rematou nin está vencida.





Unha Bela que non se namora da Besta porque sabe que a auténtica fermosura está no interior das persoas.

O primeiro libro que escollemos foi "Terra" de Xurxo Mariño, porque é un libro ameno onde o autor consegue facer verdadeira divulgación científica, algo que sabemos que non é doado. Ademais, contabamos con que o alumnado tivo a sorte de escoitar a Xurxo cando fixera unha visita ao Laxeiro, antes de escribir este libro, co que xa tiñamos unha parte da andaina realizada. E foi un éxito.



Un libro que gusta e un autor que normalmente engancha ao lectorado, máis a este tipo de nenos e nenas que queremos enganchar á lectura. De feito, este é un dos libros que máis gustou de entre todos os lidos.







Un relato que conta a historia dunha familia constituída por un rato que domina a muller; pero cando ocorre unha catástrofe é a femia quen dá a solución aos problemas, a que dirixe a situación e entón cando o lector ou a lectora comprende que o rato era puro fume; ou sexa, desvalorízase a figura paterna para pór en valor a materna. Unha vez máis, o libro serve para amosarnos a desigualdade existente na realización das tarefas domésticas e as responsabilidades da vida cotiá.




Agora máis ca nunca volvemos ter unha educación machista e rosa, unha volta atrás a etapas que as mulleres criamos superadas. Non só a publicidade, senón a política, a sociedade actual, volve a tinguirnos de rosa, a desexarnos un só futuro: amas de casa e princesas. Por iso libros coma este son tan necesarios.
Porque semella que a involución que estamos a sufrir non importa a ninguén. Inculcar ás nenas que deben coidar do fogar e da súa figura, esquecéndose de toda forma de emancipación, é arestora algo natural. Os xoguetes son rosas. A roupa é rosa. O pensamento é rosa... E hai miles de libros de cor rosa. E esta tonalidade plantéxase como unha opción cando é unha imposición. Sen autonomía, dende o berce, as nenas son educadas e encamiñadas nun pensamento único e colonial.

 
 Orixinal proposta para unha novela con catro protagonistas mulleres que van deitando a súa vida en cadanseu contestador automático. Capítulos curtos que se corresponden coas mensaxes deixadas, un para cada unha delas, que falan dunha liberdade frote a un contestador baleiro que simboliza unha era da comunicación incomunicada, porque o ser humano necesita falar, confesar os sentimentos, encararse ao padecemento escoitándose a si mesmo. Catro mulleres diferentes, diferentes xeracións, diferentes niveis culturais, diferentes situacións que tecen unha rede de relacións que nun principio semellaba impracticable.  Catro mulleres que van fortalecendo o seu carácter a medida que avanzan as páxinas e que precisan encararse co mundo que coñecen, trazando o seu propio camiño.
 Horrible a idea que nos ofrece do proxeneta, para o noso gusto.

 Neste primeiro trimestre, no CLUB DE LECTURA POLA IGUALDADE DE 2º DE ESO, imos ler cada semana un álbum para logo comentalo. E comezamos con este:




Esta é unha historia sobre unha tribo moi singular onde as bonobas andan ocupadísimas para que eles coman e pasen o día sen nada que facer. Tanto traballaban que non tiñan dereito a aprender... o que aprendían con só escoitar. Pero, iso si, sen dereitos. E como todo cansa, as bonobas decidiron reberlarse e cambiar de vida.
Un álbum que constiúe un fermoso alegato reivindicativo do papel loitador da muller, superando unha sociedade machista que establece límites absurdos sobre os roles de ambos sexos: unha socidade machista que se permite establecer o destino de cadaquén sen preguntar nin respectar.

O último libro foi escollido e pedido por parte das alumnas que conforman o club. E non defradou. Desta volta, volveu a gustar máis o libro có filme.


Neste último mes, risos en forma de teatro. Imposible non divertirse con esta obra!




Achegándonos ao mundo do narcotráfico... Unha obra de teatro para rematar o curso lector e compartir en voz alta personaxes e interpretacións.

O último libro interesounos por tocar o tema da muller e da raza.

Observación dunha alumna: “É un libro que destaca a importancia da cor da pel xa que amosa as diferenzas que existen na sociedade polo simple feito dunha distinta capa que nos envolve a cada unha das persoas que vivimos e saca a luz o mito da raza branca onde estes se cren superiores e pensan que os demais non serven para nada só son un atranco para a sociedade.”


Gustou menos do que pensabamos, a verdade, e algúns lectores non quixeron nin rematalo.


Este libro foi unha proposta dunha das integrantes do club. Quixo retomar a actividade de comparar o libro coa película, e foi un éxito, porque este libro encanta. Coma sempre, gusta máis o libro cá película.




Porque tamén hai que celebrar o amor.... Este libro encantou e foi votado como o mellor dos lidos no club este curso.






Como toque final dentro do noso club de lectura relacionado co plan proxecta "Donas de si", acudimos a este libro, que nos introduce no universo feminino matemático, tocando figuras case descoñecidas para o público en xeral e que non tiveron a notoriedade histórica que merecían polo feito de seren mulleres. De aí a importancia deste tipo de lecturas que dan a coñecer ao noso alumnado aquelas figuras femininas ocultas pola sociedade patriarcal na que vivimos e que agora debemos ir desvelando pouco a pouco co noso traballo.

Ao final, realizamos un Manequin Challenge para visibilizar e recoñecer o labor das nosas científicas galegas, que podedes ver no blogue da biblioteca.

En 2º de ESO decidimos que iamos ler todos os libros que teñan adaptación cinematográfica, para ver a película o día da reunión e poder comparar ambas producións. O estraño resultou que este libro non gustou, porque segundo afirmaron as ilustracións impedían deixar paso ao maxín. En cambio o filme gustou máis.



Aproveitamos asemade para ver a película, que impactou máis có libro, pois este ten palabras que resultan particulamente difíciles a estes rapaces e rapazas con estas características.


Xa que todo o centro andaba a ler os libros de LEdicia Costas, o noso club de lectura non quixo ser menos. O libro encantounos!


Este libro convocou a varios clubs o mesmo día arredor dunha autora, xa que tivemos a sorte de que viñese ao noso centro. Así, arredor dela, estabamos o Club de LEctura pola Igualdade de 3º de ESO, o Club de Lectura "Lois Pereiro" de 4º de ESO e o club de lectura feminista de 1º de Bacharelato.




A nova foi recollida no blogue da biblioteca.


Opinión dunha alumna: “Este libro encantoume porque mostra como as mulleres nos deixamos levar por aquelas tradicións de toda a vida e que fan que a muller amose un segundo posto na sociedade, e tamén repara na ausencia de cambio por parte de todos dende o que fai que esas tradicións se leven acabo (os avós) ata nós.”


Curioso isto dos gustos. Este libro, aposta real da profesora, non gustou nada. E iso que nos consta que é un libro que adoita gustar. Pero desta volta non acertamos con este noso club.


Este libro convocou a varios clubs o mesmo día arredor dunha autora, xa que tivemos a sorte de que viñese ao noso centro. Así, arredor dela, estabamos o Club de LEctura pola Igualdade de 3º de ESO, o Club de Lectura "Lois Pereiro" de 4º de ESO e o club de lectura feminista de 1º de Bacharelato.
Foi un pracer coñecer a autora e que nos contase o proceso de creación dos seus libros, dos dous, e que xa hai un terceiro en marcha.



Recollémolo no blogue da biblioteca.

Este libro resultou moi difícil para este nivel educativo, porque deita olladas diferentes cara a unha figura maxistral e pouco coñecida, pero que serviu de base para logo visionar a película "Agora" e tamén falar dela.



Primeiro vimos a película, logo lemos o libro. Ao revés, si, pero pagou a pena. O libro emocionou máis cá película.


Ruiz Zafón sabe como chegar ao alumnado, abofé!


O martes 7 de febreiro un grupo de alumnas e un alumno de 2º da ESO do noso IES compartiron un xantar e o visionado dunha película baseada no libro El hogar de Miss Peregrine para niños peculiares que xa leran previamente.


Despois de dúas longas horas de película, a conclusión á que chegou a maioría é que, coma case sempre, a versión escrita é mellor que a cinematográfica. A pesar de que o filme lles gustou, datos e detalles que para elas foron moi importantes no libro non aparecían reflectidos ou aparecían de maneira moi superficial na película.
Polo que respecta á primeira parte da obra de Ranson Riggs, recoñecen que o inicio se lles fixo bastante pesado xa que avanza de maneira moi lenta, pero que a partir da chegada do protagonista á illa na que se atopa o bucle, a obra comezou a enganchalos e non podían parar de ler para resolver o enigmático desenlace.

Este tipo de novela de fantasía e aventuras, onde os temas da amizade, dos primeiros amores, de celos e de historias entre reais e fantásticas, é, sen dúbida, a preferida polas mozas e mozos neste franxa de idade.


Un libro que gusta e un autor que normalmente engancha ao lectorado, máis a este tipo de nenos e nenas que queremos enganchar á lectura. De feito, este é un dos libros que máis gustou de entre todos os lidos.



O  luns 30 de xaneiro, un grupo de alumnas e alumnos de 1º da ESO reuníronse no salón de actos do noso IES para compartir un xantar e unhas reflexións arredor dun libro. Neste caso o libro escollido foi Tres espejos: Luna y Espada de Sebastián Hugo Vargas.


Esta novela podía lerse de dúas maneiras diferentes: por unha banda ler a historia de Yue (Luna) e por outra a de Jian (Espada), dous mozos namorados que teñen que separarse por culpa da guerra pero que prometen reencontrarse na festa dos farois.  Cada un deles sofre unha serie de contratempos e aventuras que os levará a tardar moito tempo en atoparse. Outra das maneiras de ler o libro é ir alternando por capítulos a versión de cada un deles e así poder ver o que están a sufrir os dous protagonistas ao mesmo tempo.

A conclusión sacada desta xuntanza é que ás alumnas lles gustou máis a versión de Luna (máis romántica e sensible) e aos alumnos a de Espada (máis aventureira e arriscada). Aínda así, todos concordaron en que é unha historia de amor fermosa, un amor igualitario onde ámbolos dous namorados fan o imposible por atopárense de novo.


Aproveitando tamén o número de exemplares deste libro, mercado hai anos para un antigo club de lectura, quixemos falar da crise económica a través da novela negra.

Este libro non lles gustou demasiado  porque lles pareceu que con tantos personaxes estranxeiros levaban a confusión o que lles provocaba ter que ler e reler constantemente, ademais a temática pareceulles pouco atractiva para a súa idade.


Comentario dunha alumna: Non é un libro que me gustase moito xa que non alcanzou todas as miñas expectativas pero pareceme que describe moi ben a situación de Grecia naquela época e que segue tendo agora e ensina como abandonan os seus prototipos.


Sabiamos que este libro é un deses que non defraudan, que axuda a crear lectorado. E así foi. Despois de ler "Un monstro vén a verme" decidímonos por este, que sempre deita un bo sabor de boca. E así foi.


Publicacións máis recentes Publicacións máis antigas Inicio