Aproveitando que tiñamos este libro na biblioteca do centro grazas a un anterior club científico, lemos este libro que non tivo éxito entre o noso alumnado porque pareceu un pouco "infantil"
Éxito asegurado. O tipo de libros axeitado para este lectorado que non defrauda nunca. Unha vez máis, choran polo final, que querían fose feliz, claro está.
Unha Cincenta que se indenpendiza e rexeita os zapatos altos con taco e príncipes, desconstrúe estereotipos e axuda a formar mozas decididas e independentes.
"Invisibles", de Montse Fajardo, é un libro que reúne sete historias de
maltrato machista contadas por Eva, Mariluz, Tina, Ana, Irene, Marga e
Begoña. Son experiencias reais que estas mulleres sufriron ou viron
dende cerca, dende violencia emocional ata verbal ou física e con finais
máis ou menos felices.
Unha Carapuchiña que se dedica a procurar flores moradas polo bosque e rise da broma que lle gastan a súa avoa e o lobo. Un xeito de deconstruír os contos clásicos e crear mozas intelixentes que rexeitan os roles e estereotipos.
Nos clubs de lectura pola igualdade de 2º de ESO e de 3º de ESO lemos este libro.
Unha alumna fala así del:
Este libro
non conta ningunha historia. Non sucede ningunha aventura e a historia non
segue un eixe cronolóxico moi marcado.
No seu
lugar, O diario violeta de Carlota
mostra como, aínda que actualmente pensemos que está superado, segue habendo
machismo na nosa sociedade, e de que se prestamos un pouco de atención, veremos
moitas inxustizas que antes parecían normais.
É o libro
perfecto para abrir os ollos a todo o mundo e que, como Carlota, poñamos os
lentes violetas. Un gran libro para iniciarse no feminismo e para entender a
importancia e o significado do movemento.
Aínda que
estou de acordo cas ideas que dá, debo dicir que non me rematou de gustar a
forma na que se fala dos ideais de beleza femininos na industria da moda, non
pola idea que transmite, senón polas palabras que utiliza.
De todas
maneiras, penso que este é un libro moi recomendable e, na miña opinión,
debería ser lido de maneira obrigatoria nos institutos.
Necesario é falar de igualdade,
de muller que non se somete ao home, de liberdade, de crer nunha
mesma... un álbum que denuncia a discriminación e combate estereotipos
que, desgrazadamente, inda existen. Todo isto se agocha tras estas dúas
tartarugas chamadas Artur e Clementina que ideou Adela Turín hai máis de trinta anos e que está ilustrada por Nella Bosnia que publica Kalandraka.
Un libro que non debe faltar nas escolas e nas casas para axudar nunha
educación igualitaria que debe seguir cada día nunha loita continua, xa
que a guerra non rematou nin está vencida.
Unha Bela que non se namora da Besta porque sabe que a auténtica fermosura está no interior das persoas.
O primeiro libro que escollemos foi "Terra" de Xurxo Mariño, porque é un libro ameno onde o autor consegue facer verdadeira divulgación científica, algo que sabemos que non é doado. Ademais, contabamos con que o alumnado tivo a sorte de escoitar a Xurxo cando fixera unha visita ao Laxeiro, antes de escribir este libro, co que xa tiñamos unha parte da andaina realizada. E foi un éxito.
Un libro que gusta e un autor que normalmente engancha ao lectorado, máis a este tipo de nenos e nenas que queremos enganchar á lectura. De feito, este é un dos libros que máis gustou de entre todos os lidos.
Un relato que conta a historia dunha familia constituída por un rato que
domina a muller; pero cando ocorre unha catástrofe é a femia quen dá a
solución aos problemas, a que dirixe a situación e entón cando o lector
ou a lectora comprende que o rato era puro fume; ou sexa, desvalorízase a
figura paterna para pór en valor a materna. Unha vez máis, o libro
serve para amosarnos a desigualdade existente na realización das tarefas
domésticas e as responsabilidades da vida cotiá.
Agora máis ca nunca volvemos ter unha educación machista e rosa, unha
volta atrás a etapas que as mulleres criamos superadas. Non só a
publicidade, senón a política, a sociedade actual, volve a tinguirnos de
rosa, a desexarnos un só futuro: amas de casa e princesas. Por iso
libros coma este son tan necesarios.
Porque semella que a involución que estamos a sufrir non importa a ninguén. Inculcar ás nenas que deben coidar do fogar e da súa figura, esquecéndose de toda forma de emancipación, é arestora algo natural. Os xoguetes son rosas. A roupa é rosa. O pensamento é rosa... E hai miles de libros de cor rosa. E esta tonalidade plantéxase como unha opción cando é unha imposición. Sen autonomía, dende o berce, as nenas son educadas e encamiñadas nun pensamento único e colonial.
Porque semella que a involución que estamos a sufrir non importa a ninguén. Inculcar ás nenas que deben coidar do fogar e da súa figura, esquecéndose de toda forma de emancipación, é arestora algo natural. Os xoguetes son rosas. A roupa é rosa. O pensamento é rosa... E hai miles de libros de cor rosa. E esta tonalidade plantéxase como unha opción cando é unha imposición. Sen autonomía, dende o berce, as nenas son educadas e encamiñadas nun pensamento único e colonial.
Orixinal proposta para unha novela con catro protagonistas mulleres que
van deitando a súa vida en cadanseu contestador automático. Capítulos curtos que se
corresponden coas mensaxes deixadas, un para cada unha delas, que falan
dunha liberdade frote a un contestador baleiro que simboliza unha era da
comunicación incomunicada, porque o ser humano necesita falar, confesar
os sentimentos, encararse ao padecemento escoitándose a si mesmo. Catro
mulleres diferentes, diferentes xeracións, diferentes niveis culturais,
diferentes situacións que tecen unha rede de relacións que nun
principio semellaba impracticable. Catro mulleres que van fortalecendo o
seu carácter a medida que avanzan as páxinas e que precisan encararse
co mundo que coñecen, trazando o seu propio camiño.
Horrible a idea que nos ofrece do proxeneta, para o noso gusto.
Neste primeiro trimestre, no CLUB DE LECTURA POLA IGUALDADE DE 2º DE ESO, imos ler cada semana un álbum para logo comentalo. E comezamos con este:
Esta é unha
historia sobre unha tribo moi singular onde as bonobas andan
ocupadísimas para que eles coman e pasen o día sen nada que facer. Tanto
traballaban que non tiñan dereito a aprender... o que aprendían con só
escoitar. Pero, iso si, sen dereitos. E como todo cansa, as bonobas
decidiron reberlarse e cambiar de vida.
Un álbum que constiúe un fermoso alegato reivindicativo do papel
loitador da muller, superando unha sociedade machista que establece
límites absurdos sobre os roles de ambos sexos: unha socidade machista
que se permite establecer o destino de cadaquén sen preguntar nin
respectar.
Publicacións máis recentes Publicacións máis antigas Inicio
Subscribe to:
Publicacións (Atom)