Aproveitamos que veu o autor para falar de igualdade con el.
http://bibliotecaieslaxeiro.blogspot.com/2019/03/carlos-negro.html
A primeira novela de terror segundo moitos estudosos… Que se pode dicir dela que non se teña dito xa? Que novidades pode a miña voz aportar se xa non quedan novas apreciacións por facer? Quizais o único que me quede por facer sexa dar a miña opinión obviando o que poida desta coincidir co que xa se teña dito.
Primeiramente, é o meu deber admitir que Frankenstein non se atopa entre as miñas lecturas favoritas aínda que o seu argumento fose innovador para a época e o seu legado no campo do terror e da ciencia ficción sexa innegable. A pesar de non contar co meu enteiro favor, a historia segue a parecer ante os meus ollos como o traballo dunha imaxinación portentosa e viva que non dubidou e explorar os límites da narrativa do momento para traer unha novela que abandonase os castelos tétricos, as pantasmas e as maldicións para centrarse na ciencia e nos seus alcances.
A evolución dos personaxes principais tamén é moi destacable; a caída en desgraza de Víctor Frankenstein, o responsable de traer ao mundo a aberración que o atormentará ata o final dos seus días. O home obsesionase coa creación da vida e consegue o seu obxectivo de creala de maneira artificial mais a un alto prezo; o seu tormento en vida. As evolucións do carácter deste personaxe durante toda a novela son de gran importancia e aparecen perfectamente detalladas dotándoas así Shelley de moita verosimilitude. Non é unha coincidencia, por outra banda, que o segundo título do libro sexa “O moderno Prometeo”; de xeito similar ao do personaxe mitolóxico, a ambición acabou por destruír a Frankenstein.
Polo outro lado, temos ao personaxe que pasou á cultura popular e superou á propia novela, o monstro o cal non recibe nome en toda a novela. Tal bestia nace dos esforzos de Frankenstein por crear vida más alá da morte e remata por adquirir razón e conciencia de si mesmo. Mais, para a súa tristura, todos os seus contactos coa raza humana teñen un desgraciado resultado e isto acaba por volvelo cruel. Mais este ser só quere amor e para iso demándalle ao seu creador, como responsable seu que é, que a súa pena calme, que cre unha muller para el, para amala; a cambio do amor, a criatura deixará de atormentar ao home. Aínda así, Frankenstein non cumpre o acordado e a situación convértese nunha tolemia.
A modo de remate, só podo concluír cunha frase: “Frankenstein ou o moderno Prometeo” foi unha obra revolucionaria e de impresionante calidade mais que non acadou o meu corazón; non descansa pois ao lado de “Drácula” ou “O horror de Dunwich” entre outras obras.
Seguimos co mesmo autor dado o éxito da lectura anterior. Gustou moito tamén, porque o humor é a base do libro e porque está ambientado na nosa contorna.
Para falar do escritor de Boston, que outro relato se pode escoller? Que outro conto pode a “O gato negro” sombra facerlle? Ningún, non escribiu Poe outra historia coma esta, ningunha tanta fama lle procurou. Mais non debemos esquecer unha cousa, aínda que “O gato negro” foi o relato que gravou a Poe na historia do terror na literatura, é obrigado recordar que foi o poema “O corvo” a obra que fixo que Poe comezase a ser escoitado e lido.
Mais deixemos as divagacións e centrémonos no relato, na magnífica historia que o autor nos deixou para a posteridade. “O gato negro” é a perfecta fusión das dúas clases de terror que tan fermosamente sabía Poe manexar; por un lado temos o terror psicolóxico encarnado na degradación mental do protagonista e polo outro lado podemos ver o terror máis sobrenatural na figura do gato negro mais este último tipo de horror móstrase dunha maneira sutil e discreta, mediante pequenos sucesos que de por si mesmos no teñen nada de extraordinario pero que, polas súas implicacións, toman un carácter terrorífico.
É especialmente destacable a construción da narrativa como se dunha orquestra se tratase, pode este parecer un símil sen sentido mais todo unha sinxela explicación ten; polo que sabemos, o protagonista era unha persoa normal que ata os feitos que se contan, non tivera problema algún coa súa psique, mais pouco a pouco vai descendendo, empuxado polos elementos que se van engadindo á súa vida, nun pozo de loucura que o acaba por consumir rematando todo nun final apoteótico e sobrenatural. Por se aínda non é clara a similitude, debemos considerar a seguinte escena, imaxinemos unha orquestra (de música clásica) que está a tocar unha peza na que primeiro comezan os violíns, logo engádense o violonchelos, logo os trombóns e así ata que todos os instrumentos tocan rematando a peza nunha explosión de son sen igual. Coido que logo desta explicación, o símil inicial sexa sen dificultade algunha entendido e comprendido.
En conclusión, “O gato negro” é unha das maiores obras de arte que Poe creou. Cunha brillante estrutura e unha moi excelente narrativa, este relato deixa o sangue xeado ao xogar maxistralmente co que é real e o que podería selo.
“Cumbres borrascosas” é unha novela escrita por Emily
Brotë, unha escritora británica que naceu en Thornton o 3º de xullo de 1818.
Esta novela é considerada unha das súas obras máis célebres, xa que é un
clásico da literatura inglesa. Como no S.XIX as mulleres tiñas moitos problemas
a hora de publicar un libro, entre outras cousas, Emily para poder publicar esta
novela tivo que facelo baixo un
psudónimo másculino.
Cumbres borrascorras é un clásico da literatura. Un home chamado Lockwood chega á finca Wuthering Heights
para atoparse co señor Heathcliff, o seu propietario. A recepción non pode
ser máis fría, hostil e desagradable. Na casa viven outras dúas persoas,
Catherine, unha fermosa moza con ollos azuis, e a diferenza da beleza de
Catherine, tamén vive Hareton Earnshaw. Os tres personaxes parécenlle a
Lockwood incomprensiblemente groseiros e desagradables.
O Sr Earnshaw,
propietario de Cumbres borrascosas, un día trouxo a casa a Heathcliff, un neno
abandonado, para así crialo como se fora o seu propio fillo. Ó principio,
non foi ben recibido pero finalmente, Catherine, faise amiga del. Poren, o
fillo máis vello, Hindley, detestabao e non perde as oportunidades para humíllalo.
Anos máis tarde,
os pais de Catherine e Hindley morren. Hindley cásase cunha muller chamada
Frances, coa que ten un fillo, Hareton. Por outra parte, Frances prohibelle
a Heathcliff manter o contacto con Catherine, pero os dous manteñen a súa
amizade en segredo. E iso fai que se converta nun amor apaixonado.
Un día deciden
ir espiar ós veciños que viven na granxa dos Tordos. Poren son descubertos
e ó intentar fuxir, un can morde a Catherine. Os veciños acóllena e mesmo
lle ofrecen que se quede na súa casa hasta que se cure, pero mentrastanto, expulsan
a Heathcliff, que o consideran un servo por mor do seu aspecto. Isto todo
fai que cando Catherine volve aos Cumbres, xa non sexa unha rapaza salvaxe,
senón unha moza feita e dereita.
Catherine casase
co fillo de Linton, Edgar, pero confesa que realmente está namorada de
Heathcliff. Este, que escoita unha parte da conversa agochado, séntese
ofendido, porque Catherine di que non quere casarse con el porque a unión a
baixaría. Ferido no seu orgullo, desaparece, pero regresa despois de tres
anos, enriquecido por negocios escuros.
Catherine
enferma polos enfrontamentos entre o seu marido e Heathcliff, acaba morrendo a
noite da entrega do seu primoxénito.
En conclusión,
foi un libro que non me desgustou, aínda que teño que dicir que a súa temática
non é das miñas preferidas. A descrición dos personaxes e do ambiente está moi
lograda e, en xeral, a súa lectura é áxil e mantén a tensión ata o final. Penso
que ó principio é algo complicado situar ós personaxes e iso fai que sexa un
pouco confusa, pero a medida que vas lendo e te adentras na historia, esta
consegue engancharte, xa que consegue manter a intriga ata o final, como xa
dixen antes. Na novela podemos encontrar un pouco de todo: amor, odio, vinganza
e mesmo traxedia; é por iso que considero que é unha das novelas que hai que
ler si ou si e recoméndoa cen por cen.
Esta novela que pertence a Charlotte Bronte,a cal me gustou moito por que o estilo,a denuncia social e as características dos personaxes principais é marabillosa.
Estamos ante un claro exemplo de feminismo da súa época,é moi fácil de ler é unha obra que engancha moito polo feito de como se narra a evolución da vida da protagonista.
A historia ten varios cambios,comezando pola protagonista,xa que comeza sendo unha desgraciada e pouco a pouco vai cambiando e vai mostrando os seus sentimento en cada situación.
Por outra banda,esta é moi imperecedera con unha heroína de verdade,de loitadoras,desas con personalidades de ferro que non se deixan amedrentar por nada,ni por homes ni por experienzas negativas nin por conyunturas adversas.
Jane Eyre é feminismo en estado puro.
En moitas das partes do libro,deume a sensación de que Jane é en realidade Charlotte,e que todas as dificultades que sofre Jane son só o leve reflexo do que tivo que vivir unha das irmáns Brönte. É unha das obras que te atrapan pero deixanche respirar o final.
En resumo,é unha obra maravillosa,na que se reflexa o machismo no que se vivía e o que sufrian as mulleres e tamén mostra que as mulleres son fortes e loitadoras e podemos conseguir o que nos propoñamos e por outra bando se che gusta a literatura romántica,esta é a obra indicada.
A
abadía de Northanger é unha novela romántica escrita por Jane Austen. A
protagonista é Catherine Morland, unha moza do século XVIII que viaxa a cidade
de Bath, onde transcurre a primeira parte da súa historia amorosa, mentres que
a segunda desenvólvese na abadía de Northanger.
Catherine
Morland vive obsesionada polas novelas góticas e chega a mezclar elementos
destas novelas con situacións da vida real. Durante a súa viaxe a Bath coñece a
Tilney, o cal se enamorarápidamente. Ao pouco tempo a atención de Catherine
céntrase en Jonh, irmán da súa mellor amiga Isabella.
Como
ben dixen anteriormente, a historia desenvólvese en dous lugares. Catherine é
invitada a abadía dos Tilney onde comeza a imaxinar as súas novelas, ata que
Isabelle descobre que a familia de Catherine, non é tan rica como ela pensaba, entón cambia a Morland. Catherine é
expulsada da Abadía de Northanger por descubrir que o señor Tilney era tan pobre
como o seu irmán. Despois dunha discursión entre pai e fillo onde este seugundo
defende achegase á casa de Catherine para pedirlle desculpas.
A
novela pretende trasmitir as ventaxas e desventaxas do amor e que non somos o
que aparentamos ser.
Aínda
que parece a típica historia de amor antiga ca mesma trama das habituáis, esta
ten un toque diferente o que fai que che
guste o que estás a ler. O que máis me gustou foi que é un libro do cal non
esperas que a historia dé un xiro con respecto ás ideas dos persoaxes, a pesar
de que o interesante da obra se desenvolva todo ao final gustoume moito.
Este libro publicado en 1931,no principio da modernidade, é un magnífico relato intimista de seis personaxes que se reúnen en distintos momentos das súas vidas. Foi a obra capital do século XX pola súa orixinal beleza en prosa, e a perfección da súa revolucionaria técnica narrativa.
O título desta obra cobra sentido ao saber que esta novela se desenvolve ao compás das ondas da praia. É un libro que sen dúbida é difícil de ler, pola súa complexidade nos seis monólogos interiores, o relato desas seis vidas múltiples e dispares. Aínda que costa lelo, disfrútase polo reflexo dun mesmo nalgún dos personaxes que se mostran. Máis ben semella un poema largo no lugar dunha novela, non é pois nada sinxelo, é moi fácil perderse lendo e require tempo a súa comprensión
Las olas é unha novela profunda e vital, desas que é necesario ás veces ler para recordar que estamos vivos.
O libro trata sobre seis amigos,os cales están unidos polo pensamento nun séptimo integrante deste grupo,chamado Percival.
O obxectivo principal do libro é deixar clara a idea de que a realidade é distinta segundo a mente que a interprete,e que esta se elabora tras pasar por varios filtros e haberlle incorporado inconscientemente unha serie de aditivos.Esta realidade é diferente segundo a mente que a pense,pero tamén según o momento e o estado que atravese o individuo.
No libro de Virginia Woof a realidade está composta polo conxunto das realidades dos seis individuos,por iso esta obra está tan ben considerada,xa que destaca a idea de que si a realidade é subxetiva,tamén o é a de cada individuo.Isto débese a que cada realidade depende da percepción que teñan os demais sobre nós,e tamén da nosa propia percepción,xa que hai moi pouca xente capaz de coñecerse realmente a sí mesmo é de ver nitidamenete o seu propio interior.
Outra caracterítica especial é que esta autora deixa en segundo plano a trama do libro,e dalle máis protagonismo ó subconsciente e a conciencia dos protagonistas,cousas as que non estamos afeitos.
Na miña opinión,este libro é bastante complicado de ler,xa que leva o seu tempo comprendelo e debemos volver atrás en varias ocasións para asimilar as ideas.
Por outra banda,paréceme que a autora ten unha maneira incríble de escribir,moi delicada,xa que é como si os personaxes estivesen recitando poemas ou incluso soñando despertos durante toda a obra,sobre todo cando expresan os seus sentimentos.
En canto os personaxes,paréceme que todos son esenciais,xa que todos aportan algo distinto e especial á obra.
Sobre a organización do libro,dicir que os capítulos están interrumpidos por descripcións da paisaxe dende o amanecer ata o atardecer,simulando as distintas etapas da vida,dende a infancia ata a vellez, o cal me parece fascinante e moi orixinal.
Por último,dicir que este libro é un clásico ó que merece a pena acercarse ,e que todos aqueles que realmente desfruten da lectura deben de ler a esta autora e toda a súa obra.
Tendo o autor en Lalín, como non comezar cun libro del? Ademais, non só foi unha lectura amena, senón que serviu para investigar sobre a verdade que existe detrás do libro. Falamos co autor, quen nos contou que a idea xurdira precisamente da lectura da noticia nun xornal. Unha historia ben fermosa que moito nos conmoveu!!!
Con el, podemos saber o que supuxeron e supoñen as reivindicacións feministas e as mulleres que as fixeron posible e que nos levaron ata onde estamos, explicando mesmo cuestións tan básicas como que é o feminismo ou o que este ofrece á sociedade; é un texto sinxelo e divulgativo, pero é un texto de acollida, de iniciación para logo achegarnos a outros textos. Sobre todo, entender que estamos onde estamos grazas a tres séculos de loita e que moito lle debemos a quen estivo aí detrás e que, cando menos, debemos coñecer. A loita do feminismo contra un patriarcado que semella invencible (e invisible) segue, e libros coma este son imprescindibles.
Último libro deste curso, con el despedimos o noso club de lectura, un club que serviu para afianzar o noso gusto pola lectura e para mellorar no noso nivel de lectoescritura. Estamos satisfeitos co resultado, xa que este alumnado, que en principio non amosaba gran interese pola lectura, agora sente que se achega a ela sen medo e con máis ganas. De feito, sabemos que van coller libros para ler no verán, algo que anteriormente non sucedía. Por tanto, obxectivo cumprido!!!
Para aproximarnos a outras realidades, lemos este libro.
Un libro que tenta abrirnos os ollos á desigualdade entre homes e mulleres na India, un país onde as mulleres non son valoradas. E que ao mesmo tempo axuda a valorar precisamente todo canto temos aquí, coas súas eivas e as súas dificultades.
O luns 4 de xuño tivemos a última reunión do
Club de Lectura deste curso. O libro que lemos nesta ocasión foi “El
gran juego” de Carlo Frabetti.
Aos
alumnos gustoulles moito este libro. Os enigmas, como nos libros
anteriores, foi o que lles resultou mais interesante, tamén lles gustou o feito de que se
mesturen varias disciplinas na formulación das adiviñas.
O que pretendía con este libro era facerlles
comprender aos alumnos que a Matemáticas axudan a desenvolver un pensamento que
lles permitirá resolver problemas moi diversos en materias moi diferentes
e incluso na vida cotiá. Penso que na
maioría dos alumnos se conseguiu.
Para finalizar coas reunións do Club de Lectura deste ano estivemos lendo
relatos matemáticos escritos por
rapaces da súa idade (“Dormido entre números”, “Asesinato matemático”,...). Os
alumnos estiveron moi interesados nestes relatos.
novela moi dura que
converte a lectura, en ocasións, en límite.
A situación é ás veces irrespirable e sentimos a mesma sensación de
afogamento que as protagonistas. Dez protagonistas sobre as que destacan
dúas, polo que non é unha novela coral xa que a voz vana ter estas dúas
mozas, que representan o sufrimento e a humillación á que se ven
sometidas todas elas. Pero o carácter delas fará que destaquen. E tamén
destacará o lado máis mesquiño do ser humano, a maldade por riba de
todo, pero tamén a lealdade, o compañeirismo, a sororidade. E mesmo a
necesidade da supervivencia. Sempre me chama a atención este factor, tan
visible nos momentos máis nefastos da nosa historia. Sexa como sexa,
queremos vivir. Esta será unha parte esencial do libro, a necesidade de
sobrevivir.
Pero asemade, o que atopamos é o terror. A degración da muller, brutal. O
nexo de unión entre todas elas é un suposto escándalo sexual, o que nos
leva a preguntar en se ese é un delito... porque ameazan a homes
poderosos. E iso significa que a muller sempre é culpable. Chama a
atención a indeterminación das mulleres, porque iso lévanos a pensar que
a escritora procuraba precisamente iso, facernos reflexionar que esas
poden ser calquera, que a sociedade patriarcal castiga sempre á muller.
Unha sociedade patriarcal que nos ten tan "ben" educadas que as propias
mulleres tamén nos xulgamos. E esta é a outra parte fundamental da
novela: as culpas e os delitos femininos. Os roles. A cosificación da
muller e os estigmas que sobre nós caen.
Polas súas páxinas paseamos polos sentimentos de varios
personaxes que xiran arredor de Aurelio, un home de 90 anos, que garda
as súas lembranzas ata que a enfermidade llas rouba. O seu paso polo
mundo deixa un ronsel de amor e desamor, de agradecemento e de
resentimentos.
Publicacións máis recentes Publicacións máis antigas Inicio
Subscribe to:
Publicacións (Atom)