Xa coñeciamos a Ledicia Costas como narradora, e mesmo a coñecemos en persoa o curso pasado neste centro, e coincidimos en que nos gusta moito lela. Agora descubrímola como poeta, e non defrauda tampouco. Esta escritora é un portento! Desta volta "atacamos" o seu libro Xardín de inverno que publica Everest. Ademais, os poemas veñen acompañados por fotografías marabillosas de Daniel Puente Bello que fan que o libro sexa unha pequena alfaia.
Un canto á ausencia que poboa un xardín, unha ausencia-inventario daquilo que amamos e non está e por iso manca, e manca rebelándonos, non laiándonos, porque Ledicia non chora, prende unha candea na alma do lector para lembrar unha infancia segura que se esvae. Uns versos que conmoven e que nos falan de tristura e esperanzas a un tempo. Reconstrúe a autora unha intimidade infantil que decide partillar con tod@s nós para agasallarnos cun xardín fértil de figuras familiares, perdas e ausencia que poboan coma carballos libérrimos un bosque de luces e sombras que artellan poemas intensos.
0 Comments:
Publicación máis recente Publicación máis antiga Inicio
Subscribe to:
Publicar comentarios (Atom)