Blogger Template by Blogcrowds.

Feminismo para principiantes




 

Vendida



Un libro que tenta abrirnos os ollos á desigualdade entre homes e mulleres na India, un país onde as mulleres non son valoradas. E que ao mesmo tempo axuda a valorar precisamente todo canto temos aquí, coas súas eivas e as súas dificultades.















Achegarnos ao machismo da man dos labores da casa e dunha metáfora moi útil.



Un álbum para empoderar as nenas




  Un álbum para empoderar as nenas

Pioneiras 1 e 2




 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sirenas





Unha moza afouta que salvará ao Príncipe e loitará contra os dragóns.

Unha serea que non renunciará a quen ela é por nada, nin por amor.



Unha Cincenta que se indenpendiza e rexeita os zapatos altos con taco e príncipes, desconstrúe estereotipos e axuda a formar mozas decididas e independentes.


Unha Carapuchiña que se dedica a procurar flores moradas polo bosque e rise da broma que lle gastan a súa avoa e o lobo. Un xeito de deconstruír os contos clásicos e crear mozas intelixentes que rexeitan os roles e estereotipos.












Se isto é un home é unha novela escrita por Primo Levi. Unha historia impactante situada nun campo de concentración de Monowitz, que nos conta unha realidade que non está tan lonxe de nos.
Situámonos en 1944 en Monowitz. Primo foi capturado pola Milicia Fascista e por temor confesou ser un cidadán xudeu que se atopou pola zona. Decátase das miserias, das inxustixas e de que en calquera momento calquera pode morrer. As concicións das persoas non respectan ningún tipo de dereito. Narra a súa experiencia en Auswitch, que segundo el confesa que non era o peor, era un dos poucos supervivientes. A vontade dos alemáns neses campos foi máis aló da tortura e do exterminio. A supervivencia destes foi unha cuestión de azar e de aprender a pasar o día, sen estirar as forzas máis aló do esencial e pasar o día. Non existía a compaixón nin a bondade naquel momento.
Para min non foi un libro doado de ler, xa que é moi duro e costoume poder acabalo. Parecenme moi interesantes estes tipos de libros, xa que están a contar unha realidade que aconteceu fai uns anos, e da que debemos aprender para que non volva ocurrir.



Despois da presentación deste libro en Monforte, e dado que a coordinadora deste club é dese lugar, decidiuse a súa lectura. Foi todo un cambio, xa que pasamos da lectura de teatro e de poesía á narrativa, que non estaba prevista. Pero o libro gustou.

Un total de sete libros foron os lidos neste club que tan ben funcionou. É dicir, houbo unha reunión ao mes, porque descontamos os meses de xuño e outubro.

Así pois, no primeiro trimestre lemos

.-  O home que plantaba árbores. Galaxia


 .-  Salvador Tierra y el cuenco de oro. Editorial Combel.



 No segundo trimestre as lecturas realizadas foron as seguintes:
 
.- Quiero ser científico. Siruela




 .-  El pintor de las neuronas. Anaya.



 No terceiro trimestre aínda que pensabamos descubrir grandes científicos coa colección "Vidas geniales de la ciencia" publicados por Editex, cambiamos de idea e aproveitamos os libros comprados no curso anterior por unha profesora que xa non está no centro. Así que os libros foron:

.- A evolución de Calpurnia Tate. Kalandraka



.- Exo.


Unha das películas que vimos por estar baseada nun libro foi "Valmont". Deixamos a opinión máis crítica dun alumno do club, posto que o resto coincidía máis nos seus gustos.



1. Ficha técnica


  • Nome: Valmont
  • Director: Milos Forman
  • Produtores: Michael Hausman e Paul Rassam
  • Actores principais: Colin Firth, Annette Bening, Meg Tilly, Fairuza Balk e Henry Thomas
  • Director de fotografía: Miroslav Ondříček   
  • Ano: 1989
  • Premios: Oscar ao mellor deseño de vestuario (nominación)
  • Autor da música: Christopher Palmer
  • Xénero: Romance e drama

2. Análise da linguaxe cinematográfica


Cando ante min se presenta a labor de analizar a interpretación dos actores nunha película que non vexo en versión orixinal, gusto de distinguir dúas interpretacións; por un lado temos a dos actores que vemos, que neste caso e máis que correcta, e por outro temos a interpretación dos actores que escoitamos, dos actores de doblaxe, lamentablemente, nesta película estes últimos deixan un pouco que desexar…


En canto á música… Ben, esquecendo por un momento os meus gustos musicais máis actuais, debo recoñecer que tamén gozo das fermosas pezas interpretadas por instrumentos máis clásicos, así pois, atopo nas bandas sonoras das películas históricas unha verdadeira delicia para os meus oídos que non deixan nin por un segundo de alegrarse ante tan fermosa sinfonía.

3. Análise dos valores que se presentan.


O argumento en si é bastante plano e non podo nel atopar aspectos sociais positivos ou negativos pois non é especialmente destacable no filme. Simplemente cóntase unha historia que entretén pero que non tenta ir moito máis alá.


Os personaxes principais, por outro lado, son guiados por dúas razóns distintas; mentres que a parexa de mozos deixase levar polo amor, os adultos son levados polos intereses e polas baixas paixóns que só traen traizóns e enfrontamentos.


Como xa comentei noutras análises, non considero oportuno emitir xuízo algún sobre a visión creativa doutras persoas pois as interpretacións poden ser diversas e variadas e todas no seu interior gardan algo de fermosura e de valor.


4. Análise da estética


Lamento afirmar que a idea central pérdese nunha morea de enredos que dificultan a visión dun argumento xeral que vencelle todos os temas que se están a tratar na película. Triste é isto pois preséntase un argumento nun inicio interesante mais este vai perdendo forza conforme avanza a película e no remate, aínda que este sorprenda polas numerosas sorpresas, o interese polo destino dos personaxes e da historia é mínimo.


Unha verdadeira lástima pois a historia está ben levada e carece de calquera contradición que poida rematar resultando na inverosimilitude do argumento; por outra banda, o ritmo é lixeiro e permite presentar novidades continuamente aínda que estas carezan de interese para o espectador.

5. Analiza a mensaxe


Sinceramente, esta película non conseguiu prender o meu corazón con lume, máis ben frío deixoume. Nada en min deixou pegada e ningún dos personaxes me fixo verme reflectido; unha verdadeira mágoa pois, como xa se mencionou anteriormente, parecía esta unha película moi prometedora e de fermosura sen igual mais parece que a película non estivo a altura das promesas que se presentaron ao inicio.





Albert Camus… O filósofo do absurdo… Un dos últimos grandes pensadores da humanidade é o autor desta obra que tan magnífica se mostra ante os meus ollos. A crítica contra a moral tan fermosa e poética que percorre toda a obra non deixa de mostrar perfectamente e con inmensa claridade a sociedade na que estamos a vivir; unha sociedade na que o individuo non importa e na que se impón unha moral xeral sen sentido e sen verdadeiros valores para regular ata o máis mínimo aspecto da vida privada.

Non é Meursault a vítima en toda esta historia? Non é el o único incapaz de resignarse ante a monotonía da vida, ante as convencións sociais? Certo é que os cargos por asasinato son innegables, pero o seu xuízo non é só por matar a un home, tamén se está a xulgar a súa vida, o seu comportamento e a súa indiferenza cunha existencia aburrida e controlada ata o máis mínimo detalle pola sociedade.

Camus representa neste antiheroe a apatía que nace da angustia existencial propia de alguén que, ironicamente, é igual á sociedade na que vive e carece de valores pois xa nada lle importa. Mais polo menos Meursault non se agocha detrás de hipócritas máscaras que fixen sentimentos para ser aceptados nunha masa babélica e monstruosa na cal todo é regulado e controlado.

En conclusión, “O Estranxeiro” é unha obra magnífica que, dada a súa curta duración, permite ser lida nunha tarde pero que nas súas poucas follas garda moitas ideas e moitas críticas mordaces que serven para defender ao individuo e atacar á unha sociedade gris e infame.



Pasamos do teatro á poesía.. Tamén un libro que acadou éxito notable, a pesar das reticencias do lectorado para ler poesía. Deu pé mesmo para practicar logo na aula a oratoria e a lectura de poesía en voz alta.


Aproveitamos que veu o autor para falar de igualdade con el.

http://bibliotecaieslaxeiro.blogspot.com/2019/03/carlos-negro.html




A primeira novela de terror segundo moitos estudosos… Que se pode dicir dela que non se teña dito xa? Que novidades pode a miña voz aportar se xa non quedan novas apreciacións por facer? Quizais o único que me quede por facer sexa dar a miña opinión obviando o que poida desta coincidir co que xa se teña dito.

Primeiramente, é o meu deber admitir que Frankenstein non se atopa entre as miñas lecturas favoritas aínda que o seu argumento fose innovador para a época e o seu legado no campo do terror e da ciencia ficción sexa innegable. A pesar de non contar co meu enteiro favor, a historia segue a parecer ante os meus ollos como o traballo dunha imaxinación portentosa e viva que non dubidou e explorar os límites da narrativa do momento para traer unha novela que abandonase os castelos tétricos, as pantasmas e as maldicións para centrarse na ciencia e nos seus alcances.

A evolución dos personaxes principais tamén é moi destacable; a caída en desgraza de Víctor Frankenstein, o responsable de traer ao mundo a aberración que o atormentará ata o final dos seus días. O home obsesionase coa creación da vida e consegue o seu obxectivo de creala de maneira artificial mais a un alto prezo; o seu tormento en vida. As evolucións do carácter deste personaxe durante toda a novela son de gran importancia e aparecen perfectamente detalladas dotándoas así Shelley de moita verosimilitude. Non é unha coincidencia, por outra banda, que o segundo título do libro sexa “O moderno Prometeo”; de xeito similar ao do personaxe mitolóxico, a ambición acabou por destruír a Frankenstein.

Polo outro lado, temos ao personaxe que pasou á cultura popular e superou á propia novela, o monstro o cal non recibe nome en toda a novela. Tal bestia nace dos esforzos de Frankenstein por crear vida más alá da morte e remata por adquirir razón e conciencia de si mesmo. Mais, para a súa tristura, todos os seus contactos coa raza humana teñen un desgraciado resultado e isto acaba por volvelo cruel. Mais este ser só quere amor e para iso demándalle ao seu creador, como responsable seu que é, que a súa pena calme, que cre unha muller para el, para amala; a cambio do amor, a criatura deixará de atormentar ao home. Aínda así, Frankenstein non cumpre o acordado e a situación convértese nunha tolemia.

A modo de remate, só podo concluír cunha frase: “Frankenstein ou o moderno Prometeo” foi unha obra revolucionaria e de impresionante calidade mais que non acadou o meu corazón; non descansa pois ao lado de “Drácula” ou “O horror de Dunwich” entre outras obras.






Seguimos co mesmo autor dado o éxito da lectura anterior. Gustou moito tamén, porque o humor é a base do libro e porque está ambientado na nosa contorna.



Para falar do escritor de Boston, que outro relato se pode escoller? Que outro conto pode a “O gato negro” sombra facerlle? Ningún, non escribiu Poe outra historia coma esta, ningunha tanta fama lle procurou. Mais non debemos esquecer unha cousa, aínda que “O gato negro” foi o relato que gravou a Poe na historia do terror na literatura, é obrigado recordar que foi o poema “O corvo” a obra que fixo que Poe comezase a ser escoitado e lido.

Mais deixemos as divagacións e centrémonos no relato, na magnífica historia que o autor nos deixou para a posteridade. “O gato negro” é a perfecta fusión das dúas clases de terror que tan fermosamente sabía Poe manexar; por un lado temos o terror psicolóxico encarnado na degradación mental do protagonista e polo outro lado podemos ver o terror máis sobrenatural na figura do gato negro mais este último tipo de horror móstrase dunha maneira sutil e discreta, mediante pequenos sucesos que de por si mesmos no teñen nada de extraordinario pero que, polas súas implicacións, toman un carácter terrorífico.

É especialmente destacable a construción da narrativa como se dunha orquestra se tratase, pode este parecer un símil sen sentido mais todo unha sinxela explicación ten; polo que sabemos, o protagonista era unha persoa normal que ata os feitos que se contan, non tivera problema algún coa súa psique, mais pouco a pouco vai descendendo, empuxado polos elementos que se van engadindo á súa vida, nun pozo de loucura que o acaba por consumir rematando todo nun final apoteótico e sobrenatural. Por se aínda non é clara a similitude, debemos considerar a seguinte escena, imaxinemos unha orquestra (de música clásica) que está a tocar unha peza na que primeiro comezan os violíns, logo engádense o violonchelos, logo os trombóns e así ata que todos os instrumentos tocan rematando a peza nunha explosión de son sen igual. Coido que logo desta explicación, o símil inicial sexa sen dificultade algunha entendido e comprendido.

En conclusión, “O gato negro” é unha das maiores obras de arte que Poe creou. Cunha brillante estrutura e unha moi excelente narrativa, este relato deixa o sangue xeado ao xogar maxistralmente co que é real e o que podería selo.




“Cumbres borrascosas” é unha novela escrita por Emily Brotë, unha escritora británica que naceu en Thornton o 3º de xullo de 1818. Esta novela é considerada unha das súas obras máis célebres, xa que é un clásico da literatura inglesa. Como no S.XIX as mulleres tiñas moitos problemas a hora de publicar un libro, entre outras cousas, Emily para poder publicar esta novela tivo que facelo baixo  un psudónimo másculino.
Cumbres borrascorras é un clásico da literatura. Un home chamado Lockwood chega á finca Wuthering Heights para atoparse co señor Heathcliff, o seu propietario. A recepción non pode ser máis fría, hostil e desagradable. Na casa viven outras dúas persoas, Catherine, unha fermosa moza con ollos azuis, e a diferenza da beleza de Catherine, tamén vive Hareton Earnshaw. Os tres personaxes parécenlle a Lockwood incomprensiblemente groseiros e desagradables. 
O Sr Earnshaw, propietario de Cumbres borrascosas, un día trouxo a casa a Heathcliff, un neno abandonado, para así crialo como se fora o seu propio fillo. Ó principio, non foi ben recibido pero finalmente, Catherine, faise amiga del. Poren, o fillo máis vello, Hindley, detestabao e non perde as oportunidades para humíllalo.
Anos máis tarde, os pais de Catherine e Hindley morren. Hindley cásase cunha muller chamada Frances, coa que ten un fillo, Hareton. Por outra parte, Frances prohibelle a Heathcliff manter o contacto con Catherine, pero os dous manteñen a súa amizade en segredo. E iso fai que se converta nun amor apaixonado. 
Un día deciden ir espiar ós veciños que viven na granxa dos Tordos. Poren son descubertos e ó intentar fuxir, un can morde a Catherine. Os veciños acóllena e mesmo lle ofrecen que se quede na súa casa hasta que se cure, pero mentrastanto, expulsan a Heathcliff, que o consideran un servo por mor do seu aspecto. Isto todo fai que cando Catherine volve aos Cumbres, xa non sexa unha rapaza salvaxe, senón unha moza feita e dereita.
Catherine casase co fillo de Linton, Edgar, pero confesa que realmente está namorada de Heathcliff. Este, que escoita unha parte da conversa agochado, séntese ofendido, porque Catherine di que non quere casarse con el porque a unión a baixaría. Ferido no seu orgullo, desaparece, pero regresa despois de tres anos, enriquecido por negocios escuros. 
Catherine enferma polos enfrontamentos entre o seu marido e Heathcliff, acaba morrendo a noite da entrega do seu primoxénito. 
En conclusión, foi un libro que non me desgustou, aínda que teño que dicir que a súa temática non é das miñas preferidas. A descrición dos personaxes e do ambiente está moi lograda e, en xeral, a súa lectura é áxil e mantén a tensión ata o final. Penso que ó principio é algo complicado situar ós personaxes e iso fai que sexa un pouco confusa, pero a medida que vas lendo e te adentras na historia, esta consegue engancharte, xa que consegue manter a intriga ata o final, como xa dixen antes. Na novela podemos encontrar un pouco de todo: amor, odio, vinganza e mesmo traxedia; é por iso que considero que é unha das novelas que hai que ler si ou si e recoméndoa cen por cen.




Esta novela que pertence a Charlotte Bronte,a cal me gustou moito por que o estilo,a denuncia social e as características dos personaxes principais é marabillosa.
Estamos ante un claro exemplo de feminismo da súa época,é moi fácil de ler é unha obra que engancha moito polo feito de como se narra a evolución da vida da protagonista.
A historia ten varios cambios,comezando pola protagonista,xa que comeza sendo unha desgraciada e pouco a pouco vai cambiando e vai mostrando os seus sentimento en cada situación.
Por outra banda,esta é moi imperecedera con unha heroína de verdade,de loitadoras,desas con personalidades de ferro que non se deixan amedrentar por nada,ni por homes ni por experienzas negativas nin por conyunturas adversas.
Jane Eyre é feminismo en estado puro.
En moitas das partes do libro,deume a sensación de que Jane é en realidade Charlotte,e que todas as dificultades que sofre Jane son só o leve reflexo do que tivo que vivir unha das irmáns Brönte. É unha das obras que te atrapan pero deixanche respirar o final.
En resumo,é unha obra maravillosa,na que se reflexa o machismo no que se vivía e o que sufrian as mulleres e tamén mostra que as mulleres son fortes e loitadoras e podemos conseguir o que nos propoñamos e por outra bando se che gusta a literatura romántica,esta é a obra indicada.





A abadía de Northanger é unha novela romántica escrita por Jane Austen. A protagonista é Catherine Morland, unha moza do século XVIII que viaxa a cidade de Bath, onde transcurre a primeira parte da súa historia amorosa, mentres que a segunda desenvólvese na abadía de Northanger.
Catherine Morland vive obsesionada polas novelas góticas e chega a mezclar elementos destas novelas con situacións da vida real. Durante a súa viaxe a Bath coñece a Tilney, o cal se enamorarápidamente. Ao pouco tempo a atención de Catherine céntrase en Jonh, irmán da súa mellor amiga Isabella.
Como ben dixen anteriormente, a historia desenvólvese en dous lugares. Catherine é invitada a abadía dos Tilney onde comeza a imaxinar as súas novelas, ata que Isabelle descobre que a familia de Catherine, non é tan rica como ela  pensaba, entón cambia a Morland. Catherine é expulsada da Abadía de Northanger por descubrir que o señor Tilney era tan pobre como o seu irmán. Despois dunha discursión entre pai e fillo onde este seugundo defende achegase á casa de Catherine para pedirlle desculpas.
A novela pretende trasmitir as ventaxas e desventaxas do amor e que non somos o que aparentamos ser.
Aínda que parece a típica historia de amor antiga ca mesma trama das habituáis, esta ten un toque  diferente o que fai que che guste o que estás a ler. O que máis me gustou foi que é un libro do cal non esperas que a historia dé un xiro con respecto ás ideas dos persoaxes, a pesar de que o interesante da obra se desenvolva todo ao final gustoume moito.

Publicacións máis recentes Publicacións máis antigas Inicio